Peter Evans (trumpet), Carlos Homs (piano), Tom Blancarte (bass), Jim Black (drums)

Peter Evans is een man van vele samenwerkingen. De groep 'Mostly Other People Do The Killing', de terrorist bebop band van Moppa Elliott, is wel hét project dat in jazzmiddens de meeste aandacht vangt, maar daarnaast leidt hij een trio, kwartet en kwintet, werkt hij ook graag samen met Evan Parker, gaat hij allianties aan met o.a. Nate Wooley (als twee trompetspelers in duo), met Mats Gustafsson en Agusti Fernandez enz. Hij speelt ook moderne klassieke muziek met het 'International Contemporary Ensemble' en brengt net zo goed solo CD’s uit met improvisatie. In hetkader van het coaching project begeleidde hij op Jazz Middelheim 2010 'Le Pragmatisme du Barman'.
Zoals op de vorig jaar verschenen CD van Peter Evans Quartet wordt ook op “Ghosts” soms vertrokken van oud materiaal uit de grote jazzgeschiedenis en is er weer volop ruimte voor improvisatie. Met het kwintet haalt Evans de banden nauwer aan met oude mainstream en swingende jazz. Tegelijk doet dit kwintet er een schepje bovenop qua vooruitstrevend musiceren door er live processing in te betrekken: elektronisch spel dat met klanken en samples uithaalt, ook van fragmenten die tijdens de opnamen werden gespeeld en dan licht tot sterk vervormd terugkeren. De elektronica wordt live mee als improvisatiemiddel ingezet, de mix gebeurt al tijdens de eigenlijke creatie.
Deze CD opent feestelijk swingend met 'One to Ninety Two' dat teruggaat op 'Christmas Song' van Mel Tormé en meteen hangt er elektriciteit in de lucht. Trompetklanken worden al gauw uitgerokken zoals verbeeld op de hoesfoto’s waarbij gespeeld is met de sluitertijd op de lens. Muzikale lijnen worden herhaald en beïnvloeden de ritmiek en de verdere opbouw terwijl een serie versierselen bij de melodie worden gespeeld. De wonderbaarlijke vermenigvuldiging met de live processing gaat tot de rand van overdaad in ’n geweldige mix, danslustig, voluptueus en vurig. Daarna is het met '323' meteen hard gààn. Als nog niet was opgevallen dat hier niet zomaar een drummer meedoet, dan hier wél. Jim Black speelt met een power die de hele groep dwingt om behalve veelzijdig ook krachtig als vliegtuigmotoren uit de hoek te komen. En samen nemen zij een hoge vlucht !
Met titelnummer 'Ghosts' komt een ballad gebaseerd op 'I Don’t Stand a Ghost of a Chance With You'. Mooi zacht, ook weer getekend door Evans’ fascinatie voor hoe het verleden het heden bezwangeren kan en zo mee de toekomst bepalen. 'The Big Crunch' wil een ‘reverse Big Bang’ verklanken, schijnbaar één die vlug verslindend alles opslokt - in drie minuten is de hele boel geïmplodeerd. Met 'Chorales' belanden we post bop in de free. Het felle, melodieuze beginstuk van 'Chorales' wordt afgebouwd en de stukken worden her- en opnieuw bekeken. Er valt wat voor te zeggen dat de term avantgarde niet meer kan betekenen wat het betekend heeft, omdat het aan een bepaalde periode kleeft. In de zin dat er een conservatieve component is, maar de muzikanten vooral een vernieuwende taaluiting zoeken en vinden, is dit dan weer wél avantgarde te noemen. Dat wordt verder onderstreept in 'Articulation'. Waarna een schone versie volgt van 'Stardust' van Hoagy Carmichael.
De aanpak voor deze CD met deze muzikanten is uitgemond in een verpletterend schijfje, dat eindigt als met het neerdalende stof en de laatste glinsters van groots vuurwerk.

Danny De Bock