Arne Demets : guitar, vocals
Hanne Vandekerckhove: bass
Burnd Coene : drums

De blues blijft nog steeds jonge muzikanten aantrekken en blijkt voor velen een start en leerschool in het zoeken naar muzikale identiteit.We zagen er in het verleden reeds velen hier in Vlaanderen langs komen en of ze alle 'in de blues' gebleven zijn , dat zal de tijd wel uitmaken. Wat deze jongelui echter betreft, hier ligt het zaakje anders, Arne Demets zagen we reeds een paar jaar terug bij Lightnin' Guy, op de nacht van de blues, en toen stond-ie al in the picture, een jongen om in het oog te houden, dat zag iedereen toen al. Hanne Vandekerckhove keeg bij wijze van spreken de blues met de paplepel binnen van papa Eric, de bassist bij Hideaway en Burnd Coene, da's nog een twijfelgeval, die zit o.a. ook bij het percussiecollectief 'DrumSpirit' en zal best nog wel wat andere watertjes proeven. Alleszins, aan de perstekst te zien, dragen ze op dit moment allen de blues een warm hart toe, zijn misschien wat overenthousiast maar beter zo dan hélemaal géén vuur ! Op hun eerste CD 'School Blues, 195 BPM' - wat staat voor het tempo, hoog genoeg...) grijpen ze meteen ook hoog.Geen covers, helemaal niks, nee, meteen 12 eigen nummers in den bak, niet allen meteen te overroepen maar ze mogen best wel gehoord worden ! Je weet dat je je vooral aan gitaarblues mag verwachten, ook al gezien hun verwijzingen naar de artiesten waarbij ze hun inspiratie zochten : SRV, Jeff Beck, Muddy Waters, Hendrix...
Mooi zo, es luisteren wat ze er dan van bakken ...

Een 'klassiek' ritme om te beginnen deze 'Blues Around My Bed', shufflend in de groove met pompende bas en zweverige gitaar, misschien wat weinig bezieling in de vocals als je dan toch wat commentaar wil hebben maar verder gewoon mooi met als plus de mooie backing vocals. Willen we naar die 195 BPM, dan moet het tempo toch nog hoger en dat krijgen we meteen in het door roffelende drums gedreven 'Feel Like Going Back'. Weer te vermelden de mooie tussendoor koortjes en de solo van Arne. Ook 'Don't You See' gaat goed vooruit. Teksten zijn wat clichématig en hebben het over vooral liefde en hoe ermee omgaan, wat wil je anders, als je net uit die adolescentie komt, al is het wel grappig als je het over 'my woman' hebt op je 17 jaar... Ach wat, wij namen l'amour ook best ernstig in onze jongen tijd...
Ballades? Weinig of geen maar 'Do You Understand' doet dat wel erg mooi en draagt een Hendrix jasje of is het er één van Stevie ? Arne gaat helemaal op in z'n soli en weet zich daarbij mooi geruggesteund door de ritmesectie (lekkere zangerige bass, Hanne...) Daarna gaat het snel weer boogiewaarts met 'The Drummer Get's All The Girls', een wat afgunstig kijken naar het haantje van de klas die al de meisjes inpikt. 2'39'' kort en goed, al mocht het misschien nog een ietsje krachtiger? 'Mushroom', aangestoken door de drums van Burnd en een vette baslijn van Hanne gaat daarna funky door de bocht met de vocals die de gitaarlicks mooi volgen, beetje zoals Johnny Guitar Watson dat altijd graag deed. Volgt ook al een vette gitaarsolo en dan de tempowissel die, wat mij betreft, de boel uit de bocht laat lopen. Aardig geprobeerd maar wat vroeg om nu al zo hoog te grijpen? Back to school is dat dus en jawel, met 'School Blues', de titelsong, starten we alleszins ergens op een schoolkoer om dan, na de schoolbel, in een rotvaart door te rocken naar het einde van de les. 'Lover Man (No Jazz)' is dan nauwelijks korter, maar wel lekker funky, met een zeer aanwezige bas, die hoeft niet steeds naar achter gemixed te worden... Op dit nummer staat ook één van de betere zangpartijen van Arne. 'Jeff Back' brengt ons dan pertinent de blues met een heartbeatbass, slowdown drums en alweer een Arne die er (stevig) voor gaat. Mag hoor, maar de fadeout op het end is niet onterecht welgekomen. Spielerei volgt met het voorspelbare funky 'Funky Shit' , een instrumental van het soort dat dient om je muzikanten op voor te stellen. Aanstekelijk, dat wel, en erg op de dansspieren inwerkend ook al ! Maar lekkerder is eigenlijk de 'Baby' jive die je in goed 2 minuten door het nummer swingt, mooi in alle eenvoud !
En eindigen doen we met het nummer dat vooral voorzien is van de beste tekst : 'One Slice of Ham' , dat brengt je met de slide van Arne en een duwende ritmesectie door een leuke boogie, van de beenhouwer tot het bed, met slechts één passie : een sneetje hesp !

Eindconclusie : een mooi werkstuk waarop duidelijk talenten geëxposeerd worden die alleen nog maar kunnen groeien want het geheel klinkt wat te clichématig. Niettemin, als eerste CD van een jonge band erg sterk te noemen. Te volgen deze jongens (en meisje) en... mijnheer : niet gebuisd, deze klas, maar geslaagd !




 

Winus