Tom Van Dyck, sax
Ewout Pierreux, keys
Mark Haanstra,bas
Herman Pardon, drums

 Zo zonder uitgebreide blazerssectie zoals voorheen met 't-unit7' komt Tom Van Dyck , weliswaar dus wat anders , nu met een wel erg leuk bopkwartet dat uit die t-unit7 gedistilleerd werd, naar buiten . Erg toegankelijk is het allemaal en very jazzy bovendien, d'er zullen d'er veel zijn die er hier vandaag de dag, in dit erg complexe jazzlandschap erg blij gaan mee zijn ! Ikzelf alleszins al wel, al kan je misschien het geheel wat verwijten van wat té braaf te zijn. Vergeet echter deze laatste opmerking en draai deze schijf vrij van complexen want genieten mag, kan en moet je hierbij doen !
Bijgestaan door dezelfde fijne ritmesectie van t-unit7, dus met Herman Pardon op drums, Mark Haanstra aan de bas en Ewout Pierreux aan piano leidt Tom ons weer door 10 composities waarvan 9 van eigen hand weerom, je hebt er die het componeren in zich hebben, Tom is erg talentvol, dat blijkt eens te meer...Wat te denken anders van bvb. starter 'Unserious business' waar d'ie de altsax tot de zijne maakt, alsof ie nooit een ander instrument had bespeeld... ('k dacht dat ie eerder voor de bariton of de tenor koos...) Meeslepend melodieus met genoeg ruimte voor improvisatie...Herman accentueert gepast terwijl Mark daar doorheen danst, sterke start, voel je't ook ?
 
Even een smaakje van Ellington's 'Caravan' bij het beginnen van 'The Power of Emptiness' maar dat ben je gauw kwijt met de dartele ontwikkeling van het nummer. Ewout houdt zich voorlopig aan de Fender Rhodes maar dat laat zich in deze stijl bijzonder goed smaken !

 'Go down clean'een romantische ballad doorspekt met veel dramatiek ?...Ewout ingetogen en doortastend aan de piano vertellend, Tom stelt de vragen, is hier de onzekere partij en de instrumenten vertalen dat meesterlijk om uiteindelijk zonder discussie te eindigen (ach, vergeef me, ik ben een fantast...) Van Ewout krijgen we dan 'Blow', een lekker bopnummer met een ferm doorstappende Mark Haanstra aan de bas en een Tom Van Dyck, nu volledig losgegooid. Ewout volgt op zijn beurt daarna , eerst wat beheerster aan de start in de solo ( hier ook weer aan piano) om even later ook alle registers open te zetten. Fijn veel cymbalenwerk daarbij van Herman Pardon die bij deze wat ruimte krijgt voor zijn soli. 'Blow' , genoeg dynamiek om je publiek terug aandachtig te maken na de pauze , stel ik me voor !
Track 5 is dan sommetjes maken met hier ook weer de opgemerkte zangerige bass van Mark Haanstra die ook na de solo blijft intrigeren.'Lee's waltz' noemt deze en da's er ééntje voor Lee Konitz, die andere grote altsaxofonist...
En heb je de vingerknip intussen nog niet in je hand zitten dan zorgt 'Bud, not weiser' daar wel voor en laat de Budweisser dan maar voor wat-ie is, nl. het minder lekkere American beertje. Hier gaat het wel over die andere 'Bud', nl. Bud Powell, groot Bebop-pianist uit vorige eeuw en mooi gedaan weer van Tom met een heel percussief arrangement voor de sax . Mooie melodie trouwens ook...
En eigenlijk volgt er nu dan pas de eerste rustpauze met 'Force Majeure', ook wat een walsje, zo je wil, al ga ik het niet met jou dansen...Nee, liever lekker op de stoel  dan, genieten van de poësie van Tom en Ewout, summier omkadert door de intimistische ritmetandem van bas en drums, een 'cocktailmoment' is het, tijd om es te 'nippen' nu...
' I wanna be bob' refereert naar de periode halverwege de jaren negentig en dus naar Bob Brookmeyer waar Tom toen onder speelde bij het Rotterdamse Conservatorium waar Bob toen de leiding over had. Dit stuk is heel wat frivoler dan het vorige maar sluit gepast aan en breekt de zaak hier gelukkig weer open want voor een cocktailuurtje bedank ik toch maar liever.
 'A dance to find balance' begint daarna speels en kinderlijk en heeft twinkelende lichtjes in onschuldige oogjes .Lichtvoetig met een Tom geduldig uitleggend en ja,vermelden we hier ook weer de mooie bassolo van Mark en een Ewout Pierreux, zo sprankelend als het lichtste bronwater , nu terug aan de Fender.
'Big Tree' waar deze CD mee afsluit is daarna wellicht de sterkste compositie op deze fijne schijf die , jawel, dan wel erg toegankelijk mag genoemd worden maar nooit komt te vervallen onder de noemer 'easy listening'. Daar is deze 'Little man Big World' veel te veel échte jazz voor met sterke improvisaties en heerlijk musiceren van vier vaklui. Ik zou zeggen , smaak het zelf ook in het tweede deel van de tournee die Tom wellicht ook in jou buurt brengt, later dit najaar. Dat is wat alvast ík ook van plan ben ! Aanbevolen straight jazz !
 




 

Winus