Tuur Florizoone : chromatic accordions, composition
Philippe Laloy: alto & soprano saxophones, flute & bass flute
Vincent Noiret: double bass

Vier jaar na de CD 'King Size' brengt Tricycle een nieuwe uit, ditmaal zonder gastmuzikanten. Opnieuw vinden zij hun eigen muzikale wereld uit aan de grenzen van wereldmuziek en jazz. Muziek van Tuur Florizoone kan U ook kennen van de veelgeprezen soundtrack bij de internationaal geprezen film 'Aanrijding in Moscou'. Philippe Laloy speelde oa met gitarist en oudspeler Karim Bagilli, Vincent Noiret met de zangeres Ghalia Benali.
De CD opent met het titelstuk 'Queskia?' Een toegankelijk nummer dat de luisteraar met zoet betoverende meleodie meevoert en zich na enkele luisterbeurten vlot in het geheugen blijkt te nestelen. Het tempo vertraagt in 'To autumn' dat er op volgt. Zoals de herfst nodigt het uit tot melancholie, overpeinzing en verstilling. Met 'Positiv' wordt de muziek weer levendiger en ligt de nadruk weer op positieve vibes. Met fjngevoelige, maar krachtige sopraansax, warme basnoten en vibrerende accordeon wordt de stemming vrij danserig. 'Les enfants rouges' leidt dan weer een trager hoofdstuk in dat speels begint, alsof het met een kinderlijke blik kijkt naar en wil vertellen over de uiteenlopende levensvormen die een woud rijk is. Daar is ook plaats voor gefantaseerde wezentjes... en als dan enige vermoeidheid optreedt, is de tijd rijp voor 'Siesta', soezen en dromerig indommelen.
Het mag intussen duidelijk zijn: net als het artwork op de voor-en achterkant van de hoes maakt de muziek een betover(en)de indruk. Soms komt een gevoel van herkenning op en telkens blijkt dat niet helemaal terecht. Deze CD kan herinneren aan de muziek van Yann Tiersen bij 'Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain' of aan 'Die Anarchistische Abendunterhaltung', maar is anders. Er komen stukken in voor die lijken te verwijzen naar fado of muziek voor Bulgaarse stemmen, maar hier komen nauwelijks menselijke stemmen aan te pas. Oude voorbeelden worden geëerd zonder ze klakkeloos na te spelen, ideeën van al dan niet volkse muziekjes uit verschillende windrichtingen worden niet zomaar overgenomen, maar opnieuw uitgewerkt. We horen hier voorbeelden van heerlijke vruchten die door globalisering en kruisbestuivingen kunnen rijpen.
'Cafe terminal' en 'Valse des frimeurs' zijn vernieuwde hernemingen van twee composities uit de filmscore bij 'Aanrijding in Moscou'. Het is met 'Cafe terminal' dat het tragere drieluik dat speels was ingezet weer afloopt, het is met 'Valse des frimeurs' dat opnieuw een danserige stemming wordt opgenomen. Opnieuw zijn we vertrokken voor drie nummers lang een wat sneller tempo. Met 'Un, deux' steekt de groep nog een tandje bij, zou je als luisteraar spontaan in de handen kunnen klappen, “hoppa” roepen... De afwisseling tussen verschillende tempi, het samenspel van deze drie fijne muzikanten met hun verschillende instrumenten, hoe zij met warme en frisse klankleuren een eigen homogene sound weten te kneden: het kan alleen maar aanslaan op komende festiviteiten zoals (28 mei) Brussels Jazz Marathon en (8 aug.) Esperanzah! Check’em out!



 

Danny De Bock