Tuur Florizoone; accordeon, Tutu Puoane; zang, Aly Keita; balafon, Chris Joris; percussie, likembe, Marine Horbaczewski; cello, Laurent Blondiau; trompet, Michel Massot; bastuba, trombone, euphonium, Nicolas Thijs; bas, Wendlavim Zabsonre; drums, percussie, Nabindibo; polyfoon Kongolees koor – Bernadette Aningi, Banyele Mbambo, Irène Meta Kabeya

 'Mixtuur' mag dan al een indrukwekkend 'multicultureel', meeslepend project van Tuur zijn, vrolijk kan je het niet altijd noemen. Dat heeft natuurlijk alles te maken met het pijnlijke onderwerp dat hier aangesneden wordt, met name de métis, zijnde niet meer of minder dan de bastaardkinderen uit het (ons) koloniale verleden.De pijn en het verdriet van die kinderen die ook bij ons in pleeggezinnen terecht kwamen, dat verwoorden, musicaliseren, dat heeft Tuur groots aangepakt en hij putte daarvoor niet alleen uit zijn eigen rijke muzikale ervaring maar wist zich daarbij tevens gesteund door het beste van twee werelden. Muzikanten , hetzij zwart, hetzij blank maar allen met een Afrikaanse ziel. Ook hebben ze haast allemaal een rijk verleden, al betekent dat nog niet dat het hier steeds om ouwere mensen gaat. Oude getrouwen, dat wel, vrienden zijn het die samen dit 12 koppige Mixtuur naar mooie hoogtes dragen. Zo klinkt 'Kwa Heri' als een beschuldigende vinger. Een stuk is het waaraan allen hun bijdrage leveren met sterke individuele accenten, maar absoluut eclecticisme ten dienste van het project in z'n geheel. En meteen legt dit nummer ook de vinger op de wonde, de toon is gezet. Dat het daarbij echter niet allemaal kommer en kwel hoeft te zijn bewijst o.a. 'Once you go black, you never come back', een heerlijk voortdodderend stukje muziek, ingezet door de tuba van Michel Massot die, het lijkt wel vanuit een roes, zijn kompanen meesleept in iets dat Europees vertrekt maar algauw ook Afrikaanse licks bijkrijgt. Tuur spint zich daar met de accordeon handig tussendoor en met 'Queskia', het stuk dat Tuur dan weer schreef voor zijn Tricycle project bevinden we ons algauw op een inheemse markt, in een smeltkroes van warme menselijkheid.'Las tres Brujas' heeft wat later dan ook nog wel wat van dat Queskia' maar gaat wél weer dieper in de wonde boren. Tutu (Puoane), ons zeer goed bekend en vervangster van Sabine Kabongo, de eerste zangeres van Mixtuur, voelt en vult dat erg goed aan en we vermelden daarbij ook graag de melancholie van de blazers (waaronder een steeds schitterende Laurent Blondiau aan trompet) en de accordeon van Tuur die Tutu bijstaat. Zet daarbij de 'zwaarte' van de cello (Marine Horbaczewski) en je moet het allemaal maar aan mekaar zien te lijmen ! Tuur heeft dat echter meesterlijk gedaan ! Al heb je (nogmaals) natuurlijk ook de verdiensten van de meewerkende musici en op 'Je m'n fous (je ments) zijn dat zowel Nabindibo, het polyfonische Congolese koor (met o.a. Bernadette Aningi, de mama van Marie Daulne, de oprichtster van Zap Mama), als Michel Massot met z'n mooie solo op trombone, als de diverse ritmesectie (een duidelijk herkenbare Chris Joris op de djembé, de meester Aly Keita op de balafoon en de jonge Stéphane Galland leerling Wendlavim Zabsonre (zeg maar Wim) aan de drums. Plechtstatig gaat het dan in een optocht door de straat, bevragend door de blazers, mijmerend zowel door de cello als de accordeon, ingetogen woordeloos door Tutu... 'Change' was dat, zoals een wens, klonk het, zonder veel hoop...En mag het dan terug wat uptempo ? Jawel, en haast extatisch ook nog raast 'Hunt' je door de Savanne, gejaagd door een wervelwind, belaagd en achtervolgd door een horde prairiehonden ...een .. breakout als het ware, verbreek het stilzwijgen (denken wij dan) ! Een topper, deze 'Hunt', gedreven door drums en de baslijnen van Nic Thys, zweterig bezwangerd door accordeon en vocals.... En ja, in finale 'Mulume' van Bernadette Aningi en gearrangeerd door Tuur zwijgen de vrouwentongen tenslotte niet langer meer. Een stortvloed van woorden begeleid door percussie, de likembe van Chris Joris en de accordeon van Tuur worden even ten spits gedreven om tenslotte sloganesk te eindigen. Mooi ! , en wat tenslotte over blijft is een uitstekende CD van iemand die het voor ons al langer niet meer hoeft te bewijzen. Het Mixtuur project dat Tuur in 2010 in opdracht van vzw Trefpunt van de Gentse Feesten schreef nav de herdenking van 50 jaar Congolese Onafhankelijkheid mag gerust een succes genoemd worden, een voorbeeld in z'n soort is het van hoe jazz en wereldmuziek zich naadloos kunnen laten mixen zonder ooit 'goedkoop' te zijn. Zie, dat noemen ze nu es 'Mixtuur' !




 

Winus