Double Bass – Reginald Veal
Drums – Herlin Riley
Percussion – Manolo Badrena
Piano, Producer – Ahmad Jamal

Als twintiger maakte hij intussen al lang legendarische opnamen voor platenlabels als Okeh en Epic met een trio line up zonder drummer, met Israel Crosby dan wel Eddie Calhoun op bas en Ray Crawford op gitaar. In 1956 koos hij voor een nieuw geluid en ruilde de gitarist in voor een drummer. Met Vernel Fournier op drums en Israel Crosby op bas nam hij 'But Not For Me' op, live at the Pershing, hotel waar ze het huistrio vormden. Tegen die tijd had hij de critici niet meer zo tegen die hem een cocktailpianist hadden genoemd, want Miles Davis had Jamal geprezen voor zijn timing en de manier waarop hij ruimte gebruikte in het spel met zijn ritmesectie. Jamal brak commercieel door en vijf decennia later is hij nog steeds een geprezen pianist. Hij is een pianist met een grote levensvreugde, een fier man en een gentleman - dat hoor je in zijn spel dat is blijven evolueren. Hij wordt in juli 82.
Jamal speelde de voorbije jaren veelal met bassist James Cammack en drummer Idris Muhammed, maar nu brengt hij 'Blue Moon 'uit op het gloednieuwe label Jazz Village (platform dat bij Harmonia Mundi hoort) met bassist Reginald Veal, drummer Herlin Riley en percussionist Manolo Badrena. Meteen een sjieke release van vier heren van stand. Met Badrena speelde Jamal al eerder samen. Veal en Riley werkten lang samen met Wynton Marsalis.
De CD behelst een intrigerende keuze uit het grote aanbod van jazzstandards plus drie composities van Jamal. Negen stukken die in lengte variëren van goed vijf tot ruim dertien minuten en doen verlangen naar zomerjazzfestivals, bvb naar GentJazz, waar ook altijd degelijke mainstream jazz op de affiche staat - in 2004 nog Ahmad Jamal - of naar Jazz Middelheim - waar hij in 2010 speelde. Opener ‘Autumn Rain’ bouwt vrolijk en ietwat pompeus een spanning op om langs een stortbui over te gaan naar taferelen van  leven dat weer in beweging komt terwijl her en der nog regendruppels druipen. De standard 'Blue Moon' is speelser. Lichtvoetigheid en ernst gaan hand in hand en zo ook raffinement en eenvoud. Vanaf Blue Moon is het een plezier om mee op te gaan in de warme en soepele speelstijl van Jamal, die verhalende lyriek combineert met danserige vreugde en welgemikte herhaling. Licht en donker, vreugde en melancholie weet hij zo samen te brengen dat hij een ruim publiek kan inpakken. En toch blijft hij zichzelf en integer. Hij heeft hier ook weer eens begeleiders die de rijkdom in zijn spel perfect aanvoelen en commercieel vooruit helpen; het resultaat is bewonderenswaardig geloofwaardig. Deze oude pianist blijft een schitterende pianist.
Bij de standards zijn er minstens een paar verbonden met oude films. ‘Laura’ gaat terug op de gelijknamige film noir uit 1944. David Raksin schreef het pakkende thema dat Jamal hier met minimale begeleiding adembenemend mooi en meeslepend speelt. Bronislau Kaper schreef in 1950 ‘Invitation’ voor de film ‘A Life Of Her Own’ die meer indruk maakte omwille van de muziek dan als film. De muziek werd in 1952 opnieuw gebruikt voor de film ‘Invitation’. Een versie van John Coltrane in 1958 droeg er in grote mate toe bij dat ‘Invitation’ een standard is geworden. Jamal laat het nummer met grote verleidingskracht en de zacht, maar beslist stuwende ritmesectie gracieus dansen. Van de eigen composities op deze zijn ‘I Remember Italy’ en ‘Morning Mist’ de sterkste. Schrik niet als beide je recht in je hart raken of overrompelen.



 

Danny De Bock