Steve Nelson (vibraphone) / Bruno Vansina (alto saxophone) / Bert Cools (guitar) / Jos Machtel (double bass) / Teun Verbruggen (drums)

Het eerste wat opvalt aan deze CD is het artwork, het kleurrijke hoesje met een speelse tekening die kinderlijke naïviteit combineert met een ietwat kritische blik. De tekening maakt nieuwsgierig, maar blinkt niet echt uit in creativiteit of originaliteit. Dan is het tweede wat opvalt een grotere meevaller: met het kwartet speelt Steve Nelson mee die oa meer dan 10 jaar ervaring kan voorleggen in het Quintet en de Big Band van Dave Holland. Dat maakt ook nieuwsgierig en hij draagt bij aan de muzikale kwaliteiten van deze CD.
Bruno Vansina hoorde u misschien al bij Flat Earth Society, in het Vansina-Verbruggen-Gudmondsson trio, bij Ewout Pierreux 5, het Tuesday Night Orchestra of het Brussels Jazz Orchestra. Of met dit kwartet dat zijn naam draagt of nog een andere groep. Hij is een man van alle saxen, klarinet en dwarsfluit, van beweeglijke ideeën en van soepel spel. Op deze CD neemt de muziek vele wendingen, maar speelt Vansina enkel op altsax. Dat impliceert geen armoe, die altsax laat hij overtuigend zowel warm en vol klinken als scherp en hard. Zes van de zeven composities zijn van zijn hand en daarin is plaats weggelegd voor Steve Nelson aan de vibrafoon. Soms kleurt die zachtjes in, andere keren schraagt hij mee de constructie en natuurlijk soleert hij ook. En zoals te verwachten doet die wat hij doet heel smaakvol en soms heel spitsvondig. Ongeveer hetzelfde kan, hoewel minder verwacht, meteen gezegd worden over de jonge Bert Cools die hier een sterke indruk maakt. (Met 'Hoeraa' vonden we hem niet zo overtuigend eind mei in Hnita). Vansina heeft zich enerzijds met gewaardeerd en anderzijds met te ontdekken talent geflankeerd. Achter de frontlinie zit een ritmetandem die vaak sterk op de voorgrond meespeelt. Jos Machtel speelt heel economisch en zorgt toch voor een intense aanwezigheid, Teun Verbruggen lijkt soms niet genoeg de maat te kunnen benadrukken en de tempowissels aan te dikken - je moet er van houden, het sleept je mee of het voelt als een struikelblok aan.
Titeltrack 'Stratocluster' opent enthousiast wervelend en 'Song Of Kwong' dat erop volgt gaat met een van vibrafoonklanken galmende intro de gevoelige toer op. Het zijn twee stukken die zich snel in het geheugen nestelen en goed de bakens uitzetten, deze nummers geven aan waarheen het verder gaat met de CD. Er valt veel te beleven in het gebied tussen wervelende en zachte bewegingen. Sommige composities duren misschien wat lang, maar op de uitwerking van de ideeën valt weinig of niets aan te merken. Een CD dus die het uitluisteren en herhaald beluisteren waard is! Goed mogelijk dat u meteen geënthousiasmeerd raakt.
De enige track die Vansina niet zelf schreef, maar prima in het geheel past, is van Cools, die we om zijn gitaarspel bijna fijnbesnaard zouden noemen. Dat wekt misschien een flauw lachje op, maar de titel van zijn compositie op deze CD raakt wel een gevoelige snaar. Wie noemt een compositie nu "Walter's Verjaardagsshow"? En dan wordt Walter Capiau verhoord over kindermisbruik kort na het verschijnen van deze CD. Laat dit ook nog één van de nummers zijn waarop Nelson zich het sterkst uitleeft. Zo krijgt een opmerkelijke titel nog een intrigerend randje.



 

Danny De Bock