Alto Saxophone – Frank Vaganée
Double Bass – Jos Machtel
Drums – Jens Düppe
Piano – Mike del Ferro

De Del Ferro-Vaganée Group is geen 'nieuw nieuws' want bestond al eerder in de vroege jaren negentig van vorige eeuw en al klinkt zulke uitspraak als oud antiek, zo lang is dat écht nog niet geleden (ja,lap ! toch al bijna 20 jaar na het uitkomen van de eerste CD toen : 'Introducing', en die verscheen al in 1993 ! How time flies...) In 1996 volgde nog de CD 'Live' en toen was het gedaan want beide heren hadden natuurlijk drukke agenda's en hopen projecten waarvan voor Frank waarschijnlijk het oprichten én in stand houden van Nationale trots Brussels Jazz Orchestra het belangrijkste wapenfeit zal geweest zijn en voor Mike Del Ferro was dat ongetwijfeld ( want steeds weer aangehaald) zijn 'Opera meets Jazz' project (met o.a. Toots Thielemans en Richard Gaillano) uit 2004. De ritmesectie mag dan weliswaar nu anders zijn met Jos Machtel (nu o.a. al jarenlang de vaste bassist van het BJO) aan de bas, daar waar dat vroeger Stefan Lievestro was en Jens Düppe zit nu aan de drums waar dat vroeger Hans Van Oosterhout was. Hans is ons welbekend maar Jens blijkt hier zowaar de enige nobele onbekende in deze nieuwe samenstelling al hebben we die ongetwijfeld zeker al wel es gezien in het gezelschap van Pascal Schumacher,waar die ook bij speelde..dat moet ik bij gelegenheid es natrekken...
'Happy Notes' lijkt evenwichtig samengesteld met een ongeveer fifty fifty verdeling waar het composities betreft met 1 streepje meer voor Frank en het is 'Triolette ' van zijn hand dat dit ruime luisteruur (65:27) mag inzetten.Een mooi thema, fijntjes ingeborsteld en lekker voorzien van een doorstappende baspartij waarin om beurten de protagonisten soleren, te beginnen met Mike aan de toetsen, gevolgd door Frank op alt. De ritmesectie krijgt eveneens een gordijntje en alles dottert heel gezellig en relaxt verder. Zo ! De toon is gezet en die blijkt volledig door de CD-titel te zijn omschreven : happy notes zonder enige drukdoenerij. Zo ook opvolger 'Seconds' dat in een traag walsje wegdanst met Mike Del Ferro héél licht sprankelend op de toetsen. Ook Frank is voorzichtig en héél subtiel in deze erg breekbare maar wondermooie ballade, het is bijna als op eieren lopen... Gevoelig sluit 'Pat' daarbij dan ook weer aan maar 't mag dan wel een licht combo-gevoel opwerpen, de soli zijn nooit minnetjes,integendeel erg mooi uitgewerkt of steeds verder 'van de pel ontdaan' door Mike en je was al haast vergeten wat voor een goeie pianist die wel is. 'Pat' heeft ook een heel fijn, meeslepend tempo waarvoor Jos en Jens dan weer tekenen. 'Little Tooth' is er dan weer één van Frank en hier gaat-ie al meer op de tippen. Een doorstappertje is het waarbij Frank de solo doorgeeft aan Mike die daar heel kunstzinnig gaat rond zitten improviseren. Ook Jos Machtel geeft er een mooie draai aan en heel traditioneel volgt dan Jens op drums .Mag ik zeggen dat intussen het luisterplezier erg groot is? Genieten is het ook bij 'Frankly my dear' en je spitst de oren om vooral niks te missen van de wegen die gaandeweg betreden worden, breed vertellend maar nooit grootsprakerig als je begrijpt wat ik bedoel? Lyrisch zodat je d'er wel een beetje weemoedig bij wordt ook, dat heb je ook met 'Kenya' waarbij Frank weer heel omfloerst de altsax beroert en wij hebben 'm dat al eens anders weten doen ook ! De titelsong die dan volgt is een vrolijk vluggertje dat er in net geen minuut door gaat. Veel muzikaliteit echter en met deze melodie kan je veel meer,denk ik zo. Ik denk dat je' t zelfs naar big band kunt uitbreiden of arrangeren maar da's hier wel niet de bedoeling. Het blijft een gezellig kleinood, een 'happy note ofte tune' en dan hoeft dat ook niet langer te duren. 'Something' is dan weer 'stijlvoller' en dartel, in de context van deze CD haast een uitspatting al blijf je hierbij ook wel op je stoel, zij het dan ietwat meer gespannen. Want daarna worden plooitjes weer snel glad gestreken met 'Saturday' waar de solo van Jos Machtel er best mag wezen. Je stelt je hier live wat applausjes achter de soli voor maar mag ik nog es herhalen : dat hoeft niet echt bij zulke intimistische nummers. Met je applaus achteraf beloon je ook wel de musici en je behoudt bovendien de rust van het stuk...'Reunification', da's één de weinige uptempo nummers op de schijf en die komt er nu aan. Van mij mag het intussen want de teneur van het album is me toch wat te mak, ongeacht de muzikale kwaliteiten en virtuositeit van de muzikanten. Het is zo'n schijf die je makkelijk kan draaien bij het lezen van een boek en daarbij aansluitend mag ik zeggen dat je met het laatste nummer : 'I'll wait for You' dan meteen ook het laatste blad mag omslaan. Een aangenaam luisteralbum was het maar 't zal zowel z'n medestanders als tegenstanders wel hebben zekers ? De gezelligheid druipt er immers met momenten wat te veel van af en mag dat nog wel in 'this age of new jazz?' Ach wat, van mij mag het zéker !

 



 

Winus