Doghouse Sam (vocals, guitar, harmonica); Jack "Fire" O Roonie (ukulele, upright bass, background vocals); Franky Gomez (drums, percussion)

We zagen Wouter Celis, jarenlang voorman /bezieler van de succesvolle Rhythm Bombs, een eerste keer met zijn Magnatones op de Nacht van de Blues bij de Booze Brothers, April 2011 was dat en het trio van destijds zag er nog een beetje anders uit want Franky Gomez, vandaag drummer van deze Magnatones, was er toen nog niet bij (of werd toen vervangen) .Op 'de nacht' drumde Gerry Fievé (Al Copley, Fred Lani…) en het toenmalige programma bestond weliswaar vooral uit eigen werk van de hand van Wouter maar er zaten ook een paar covers bij, van o.a. Fats Domino.Op deze debuutschijf geen covers meer te bekennen, allemaal eigen schrijverij, tekst en muziek, gearrangeerd door de band en de energie, de drive en de power van toen spatten er nog steeds vanaf ! Da's net wat we nodig hadden in dit landje, waar de blues ooit betere tijden gekend heeft. Een toptrio is dit met zanger-gitarist (sinds 2 jaar) en overtuigend entertainer Doghouse Sam in the middle! Een rhythmsectie met Jack 'Fire' O Roonie (ooit nog bij de Seatsniffers maar ook gespeeld met o.a. Chuck Berry!) en Franky Gomez (TB4Q, Elmore D...) aan de drums, dat kan niet stuk. De perscommentaren liegen er niet om : the people love it ! Pre-oorlogse blues met een eigen toets in 2013, kom dat horen ! 'Ain't got time' is precies wat de titel zegt en draaft in een rotvaart je boxen uit, geen wonder dat Wouter nadien staat na te hijgen ! Of 'Love to spend' dat daar nauw op aansluit, en daar hoor je Franky aardige accentjes leggen. Mooi is dat want als trio kan je maar beter zorgen dat alle partijen mekaar waard zijn, no problem here ! Aardige gitaarsolo trouwens van Wouter die puur op gevoel speelt en naar eigen zeggen nog elke dag bijleert op de gitaar. Jack hoor je dan weer soleren op 'Why', een vrolijk doorstappertje. Persoonlijk ga'k wel liever voor 'Let's get it on', wilder en vetter door de bocht maar toch ook op goed 2 minuten afgerond, de songs hebben geen tijd om te gaan vervelen ! Uitzondering op die tijdsregel krijgt 'Hurt', een low down vette bluesballad, mooi afgerond naar het einde toe.Daar hoor je voor het eerst ook de bluesharp van Wouter, iets da'k hem altijd al graag heb horen doen. Met de Magnatones is dat heel wat gedoseerder nu , de mondharmonica komt niet zo veel meer naar boven. De lekker blije meestapper 'It ain't easy' heeft dan weer country in zich en op deze horen we producer Mischa den Haring (T99) heel gepast op de baritone guitar.Mooi, mooi maar 'k heb toch liever de boogie van 'Roll up my sleeves'en op deze bespeelt guest Bas Janssen ( The Big Four) de pianotoetsen. En dan gaan de registers weer open als Franky de 'Crossroads' komt binnen roffelen en , hoewel het ook hier weer om een eigen nummer gaat, denk je toch wel willekeurig aan wat anders ook. Alleszins is dit weer een fijn nummer met vette gitaar en een ritmesectie in bloedvorm ! Sterk is ook 'One less thing' met die stuwende drums en 'Nobody knows' slingert zich daarna goed aangedreven verder met Wouter nog es voor een keer aan de mondharmonica, fijn ! Ander stijltje? Wat te denken van de jazzy jive van 'Lot's to do & Little Time ? Whoops, da's er ééntje voor mij maar die schuift wel ereg snel voorbij : 1'49'', da's dus een vluggertje !Er resten dan nog 2 nummertjes op deze verscheiden schijf met voor elk wat wils en 'Back in the ring' gaat slidegewijs nog een laatste keer voluit. Franky geeft 'm van jetje en het galmt nog even na ook. De studio blijft dan achter voor laatste 'Buttonned up' want dan gaat het richting porch met de ukulele van Jack, het billenkletsen van Franky , de voice en bluesharp van Doghouse Sam.Voldaan en gelukkig denk ik daarbij want ik geef je mee, als je't nog niet door mocht hebben, dat deze CD d'er absoluut mag wezen. Nog maar eens: nee, de blues is niet dood in deze Lage Landen !



 

Winus