Bass – Floris Vermeulen
Cello – Lode Vercampt
Drums – Harry Arling
Electric Piano [Fender Rhodes] – Jozef Dumoulin
Sounds [Beats] – DJ Lamont
Trumpet, Effects – Bart Maris
Turntables – DJ Grazzhoppa
Viola – Mary Oliver
Violin – Rik Sturtewagen
Violin, Violin [Violectra] – Monica Germino
Words By [Poems] – Langston Hughes

Je moet wel wat her- her- her- herhalingen kunnen hebben van gescratchte en al dan niet vervormde let- let- led! led! lettergrepen. Je moet ook wel wat poëzie kunnen hebben, een stem die voordraagt en niet zingt. Maar al lijkt dat een obstakel, de muziek zou je wel eens dermate kunnen bekoren dat het went dat je weer, weer en nog eens per- per- per- perfect - PERFECT! - getimed gescratch hoort.
Electric Barbarian gaat al een tijdje mee en als je deze CD een paar keer beluistert, begin je je af te vragen waarom ze deze zomer in ons landje niet op een groot podium staan. In de met strijkers uitgebreide bezetting horen we op deze CD de vruchten van wel heel geslaagde samenwerkingen. Het elektrisch jazzkwartet an sich is al niet min, maar met een hedendaags klassiek string kwartet erbij plus twee DJ's werkt de combinatie als een wonderbaarlijke vermenigvuldiging.
De dichterlijke voordracht is een terugkerend element doorheen de CD, de poëzie is de niet altijd even aanwezige rode draad, de kapstok voor deze muzikanten om zich uit te leven en hun creativiteit te botvieren. De poëzie is van een militante zwarte uit de jaren 1920 genaamd Langston Hughes. Het is geschiedenis, maar geschiedenis die doorwerkt tot vandaag de dag. Er zit alledaagsheid in van vroeger en alledaagsheid van alle tijden. Het is poëzie die je aan het denken kan zetten. De voordracht van oude realiteit wordt in de tegenwoordige tijd gemixt, in het nu, in onze multimediale tijd vol elektronische mogelijkheden.
De drums van Harry Arling gaan vaak straight ahead, maar leggen net zo goed grillige patronen, die oa aan drum an' bass refereren. Arling is een stuwende kracht, elektronisch gepimpt als in een rockband. De elektrische bas van oprichter Floris Vermeulen vult de ritmetandem aan met pulserende tonen en funky shit of in tragere stukken met de gevoelige snaar. Trompettist Bart Maris vergroot meermaals met aangrijpend en meeslepend spel de dramatische spankracht, hij stopt her en der een haast hartbrekende gevoeligheid in zijn spel. Jozef Dumoulin weet met de juiste Fender Rhodes op de juiste momenten, vaak louter met klanken en geluidjes, de sfeer te verklanken en te versterken. De turntable-artiesten scratchen er zoals gezegd op los, maar spelen functioneel en efficiënt met herhalingen van lettergrepen en woorden. Daarbij komen dan regelmatig ook nog de snaren van violen en cello, wat een orkestrale pracht doet ontstaan die ook weer naar de geschiedenis van de jazz verwijst, oa naar Charlie Parker with strings – all the way back.
Dames en heren, als jazz voor u met turntables mag samengaan, dit is een fantastische CD die body and soul beweegt.
 



 

Danny De Bock