Benjamin Duboc Double Bass
Edward Perraud Drums
Eve Risser Piano

Drie Franse muzikanten die zich graag in de werelden van de moderne improvisatie begeven namen in maart 2012 samen een cd op die in de herfst van dat jaar uitkwam onder de titel 'En Corps". Free Jazz Stef (http://www.freejazzblog.org/) en Tony van Instant Jazz (http://www.instantjazz.com/) stuurden al gauw enthousiaste reacties de wereld in. Stef noemde het de plaat van het jaar en hield zich daaraan in zijn eindejaarslijstje. In jazzman jazzmagazine gaf Stéphane Ollivier de cd de CHOC-vermelding. Om maar een paar lovende recensies te noemen.
Dat op zaterdag 11 mei En Corps geprogrammeerd staat in Eden - CC de Charleroi is nu een mooie aanleiding om alsnog ook met jassepoes de loftrompet af te steken. Ook ondergetekende ging voor de bijl en vond het een van de beste cd's van 2012.
Met 2 tracks en een goeie 51 minuten muziek laat het zich raden dat je deze cd niet zomaar even opzet. Dit zijn 2 werkstukken die maar goed tot hun recht komen als je ze volledig laat uitspelen. Alleen zo halen ze maximaal effect en kan je aan den lijve ondervinden dat de trillingen van deze muziek in de ruimte en in je oren voor een aparte, heel fysieke belevenis kunnen zorgen. Op 'trans' namen de drie muzikanten alle tijd (34'51") om te zoeken en te bouwen, te wroeten en grenzen te verleggen. Meer dan één recensent had het over een vernieuwende aanpak voor de vaak beproefde formule van het pianotrio en dat is geen holle bewering. Hier horen we een vrije aanpak die nog maar weinig uitstaans heeft met het klassiek improviserende jazz pianotrio én een die voor kenners van de impro scenes ahw wereldschokkend nieuws was.
De drie hebben blijkbaar bagage en inspiratie genoeg om iets in gang te steken en vanuit het weinige waarmee ze startten te komen tot een wonderlijk muzikaal bouwstuk. Zij weten elkaar zo te prikkelen dat wat geleidelijk aan het rollen werd gebracht met een sneeuwbaleffect uitgroeit tot een homogene massa die de ruimte in beslag neemt. NIet dat dit maar een massieve impact krijgt door luid te spelen, neen, zij weten een grote verscheidenheid van klanken en ideeën aan elkaar te laten klitten en daar de indruk van een solide nieuwe muzikale constructie mee te wekken. Een die zelfs doordringt tot in je lichaam, die je ademhaling beïnvloedt en je zintuiglijk beroert. Ook 'chant d'entre' doet dat, zij het in een korter tijdsbestek (15'24"). Na 'trans' is de luisteraar ook al een grens over en kan er sneller een vergelijkbaar parcours afgelegd worden, zou je kunnen denken. Net zo goed kan het betekenen dat dit trio eenmaal opgewarmd intuïtief de bouwstenen uit hun instrumenten kan halen om delen van een nieuwe wereld te verklanken, een die schijnbaar natuurlijk groeit. Ideaal om in je op te nemen met een stevig glas goede wijn.

Danny De Bock