Alto Saxophone, Electronics – David Binney
Bass – Eivind Opsvik
Drums – Nasheet Waits
Keyboards – John Escreet (tracks: 7)
Piano – John Escreet

Sinds de Britse pianist John Escreet in 2006 naar New York verhuisde, gooit hij daar  hoge ogen. Sinds een paar jaar is hij enorm actief en productief. Na de debuut CD 'Consequences' in 2008 met zijn Project, een kwintet, kwam 'Don't Fight The Inevitable' in 2010. In 2011 verscheen met een heel andere bezetting 'The Age We Live In' en ook nog 'Exception To The Rule' - de eerste in kwartetformatie met een resem gasten, de tweede een verschillend kwartet zonder gastmuzikanten. Constante op deze uiteenlopende CD's is de aanwezigheid van mentor David Binney die behalve zijn altsax ook een portie elektronica meebrengt. Soms is de inbreng van elektronica beperkt, op deze CD vinden we een heel evenwichtige afwisseling van spelen met en zonder elektronica. Een andere constante is dat er telkens een topdrummer meespeelt - om nog te zwijgen van de capaciteiten van andere begeleiders, zoals Ambrose Akinmusire in het kwintet.

Op 'Exception To he Rule' leidt Nasheet Waits de eerste track in (meteen het  titelnummer) met rollende drums die al snel met een aanzwellende kracht de pianist mee betrekken in een stomend stuk waarbij de rest van het kwartet mee opgaat in een geweldige compositie. Is zo de toon gezet? Vergeet het. Dan volgt 'Redeye', een bizar dromerige track vol elektronica en spaarzame pianotoetsen die ahw een vervormde parallelle wereld suggereren. 'Collapse' begint dan als een gevoelig romantisch nummer in een fris hedendaags kleedje. Escreet verleidt de romantiek met tintelend spel en dan blijkt dramatiek om de hoek te liggen wachten: Binney verklankt noodlottig struikelen, uitschuiven en toch komt alles weer tot rust. Op 'They Can See' speelt Escreet zowel met snaren als op toetsen, de parallelle wereld neemt het weer over. Improviseren is de boodschap, ditmaal met Waits die op instinct voelt wat te doen. 'Escape Hatch' pakt opnieuw uit met de kracht waarmee de CD begon. Opnieuw ook: een compositie om U tegen te zeggen met een up tempo en uiterst vernuftige ontsnappingsroute langs moeilijk te nemen hindernissen die deze geweldige muzikanten met gemak blijken te nemen. Om dan de elektronica weer te horen aankomen en weer in die vervormde wereld te belanden; dan is het gas terugnemen en weer improviseren… Daarmee zijn we nog maar halverwege de CD die zich verder blijft ontwikkelen als een fimscore of een klankband ter verslag van een bevreemdend avontuur waarbij (minstens) twee werelden het decor uitmaken. Dan komen nog de 'Wide Open Spaces' waar we op zacht rollende drums in worden geleid en 'Opsvik' met schetsende strijkstok de desolaatheid van het landschap benadrukt… Verklappen we nog dat er 'Electrotherapy' aan te pas komt, met ijle klanken die herinneren aan Tangerine Dream, oude keyboards en dat bijna meditatieve ontspanning en onrust elkaar blijven opvolgen. 

Deze CD is er één die je niet zomaar als achtergrondmuziek kan opleggen. Afsluiten doet dit kwartet op deze CD met een herneming van 'Wayne's World' dat ook al op 'Consequences' voorkwam, in een versie die laat horen dat Escreet meer en meer zijn eigen weg heeft gevonden. Zoals ook op 'Don't Fight The Inevitable' het geval was, hoor je soms de invloed van Jason Moran, met name in het uit de bocht gaan zonder het ravijn in te storten en in repetitieve stukjes die met een bijzondere gevoeligheid voor detail weer gaan evolueren, maar Escreet vindt wel zijn eigen weg. Met dank aan mentor Binney en zijn goede vrienden/medemuzikanten die hem sterken.

Danny De Bock