Frederik Leroux - guitar Robert Landfermann - bass Jonas Burgwinkel

Leroux manifesteert zich al enkele jaren als een zoekend muzikant die met respect voor traditie ook graag nieuwe wegen uitprobeert. Je hoorde en zag hem misschien al met Yves Peeters Group, het Kirsten Cornwell Quintet of recent solo ihkv een JazzLab Series double bill met Collapse. Dit zijn maar enkele referenties die aantonen dat zijn gitaarspel waardering vindt. Daar komt dus nog bij dat dat De Werf deze CD van hem en zijn internationaal trio wilde uitbrengen. De Duitse kompanen in deze bezetting zijn dan ook geen beginnelingen. Landfermann werkte oa met Joachim Kühn, Tomasz Stanko, Rudi Mahall. Burgwinkel oa met Uri Caine, Mark Murphy, Nils Wogram. Deze jongens heb elk hun brede belangstelling en ze werken ook dezer dagen mee aan uiteenlopende projecten.
Als trio doen ze met deze CD ook heel verschillende wateren aan. Daar zitten heel rustige plassen bij die niet erg diep zijn, maar waar zich aan de oppervlakte wel fijntjes een lichtspel afspeelt met schaduwen van bomen en blaadjes. In dat opzicht is het artwork op het CD-doosje ook erg geslaagd. De hoes suggereert verstilling en onderzoeken naar diepgang en gelaagdheid en die vind je ook terug op de CD.
Bij een eerste beluistering kan je geneigd zijn de CD in het hokje van geïmproviseerde muziek te willen stoppen, maar dat is niet vol te houden. Het is maar al te duidelijk dat aan deze CD gewerkt is. Het vaak rustige spelen met minimalistische trekjes klinkt wel overdacht en evenwichtig, vast zijn de meeste stukjes geleidelijk gegroeid en de nodige afspraken gemaakt. Improviseren en zoeken waren zeker ook nog van de partij bij de definitieve takes, maar toch.
Behalve rustige stukken brengt deze CD ook momenten waarop de drie heel stevig uitpakken. Hoewel iets helemaal anders kun je bij 'Ambitransitive' nog 's denken aan 'Beautiful Love' zoals Helmet dat op CD zette, het leunt zwaar bij rock aan. Maar ook voor je halverwege de CD bent, krijg je met 'Stumble' al aardig wat gekronkel dat speelt met snellere ritmes en onrust, maar dat verwerkt in een bijzondere spanningsboog.
Het gitaarspel van Leroux is er niet één van ongelooflijke vernieuwing, maar wel één met een eigen stempel die fascineert. Deze trioplaat geeft weer eens extra glans aan de discografie van Leroux én aan de catalogus van De Werf.!

 

Danny De Bock