Riccardo Luppi - tenor saxophone
Matteo Carrus - piano & keybords
Lynn Cassiers - voice & eletronics
Oriol Roca - drums
Manolo Cabras - acoustic bass

Voor wie wel eens live jazz meepikt in Vlaanderen of Brussel doen de namen van Lynn Cassiers en Manolo Cabras wellicht een belletje rinkelen. Haar zag je misschien al aan het werk met Octurn of Lidlboj of in concertante theatervoorstellingen met het Brussels Jazz Orchestra (Vliegen tot in de Hemel) of met het Vaganée Kwartet (Het Einde van de Wereld). Hem kan je al zien spelen hebben met oa Free Desmyter, Chris Joris, Augusto Pirodda of Erik Vermeulen. Je zag hen misschien ook al samen bij MALM of bij Riccardo Luppi's Mure Mure.
'I wouldn't be sure' van Basic Borg is een cd die blijk geeft van zin voor variatie en tegelijk een zekere homogeniteit uitstraalt. Voor de composities tekenden vooral Cassiers en Cabras elk afzonderlijk en op bijna elk nummer zingt of vertelt zij - al dan niet met vervormde stem. Haar stem is een heldere stem die zij door elektronica omgebogen in andere dimensies laat overgaan. Net als die van de stem is de rol van elk van de instrumenten er één van welgemikt doseren.

Openingstrack' G Whatever' maakt meteen duidelijk dat de muziek van Basic Borg een persoonlijke uitdrukking geeft aan gedachten, gevoelens en belevenissen. Eigenlijk zingt Cassiers misschien niet eigenzinniger dan An Pierlé, Björk of Kate Bush, maar omdat de muziek niet alleen naar pop, chanson en dans verwijst, maar jazz is, die ook invloeden verwerkt van Europese improvisatie en free, zal de cd niet zo makkelijk airplay vinden op de radio of zijn weg naar grote podia. Hier valt echter moois te ontdekken voor wie openstaat voor kunstzinnige muzikale creativiteit.
'I wouldn't be sure' geeft speels expressie aan twijfels en een eigen weg vinden. 'No Comment' klinkt als een muzikaal gebed en geeft uitdrukking aan de beleving van een liefdesrelatie. 'Pronti, Partenza, Via' klinkt alsof de muzikanten trollen en demonen op hun weg te vinden in een soort psychedelische free jazz. 'Now I Remembe'r lijkt een enge flashback te behandelen na LSD-gebruik. 'Plaça de Cristo Rey' klinkt dan weer als een poppy filmmuziekje met een mooie piano en 'Game Over' als chanson meets free jazz.
Tussen de songs door passeren fijne instrumentale kleinoden en sfeerstukjes. Met 'Dolce' kom je een zacht duet tegen van bas en drums. 'A Ciascuno Il Suo' straalt rustige aanvaarding uit en het plezier van samenspel en scheppingsdrang. 'Scalar'e Bottulusu' werpt schijnbaar een blik in een denkbeeldige klankenfabriek.
Met 'It should be there' trekt de muziek zich terug in de achtergrond om daar geleidelijk in op te lossen.

Het is uitkijken naar de cd-voorstelling, live in de jazzzolder in Mechelen op 8 februari, in de Sounds in Brussel op 9 februari 2013.



 

Danny De Bock