Simon Witvrouw gitaar,vocals - Thijs 'El Boucho' gitaar -  PJ Seaux bas -  Koen Mertens drums

'DameBlanche', ooit gestart in 2007, toonde al het (rock)bluespad dat Simon Witvrouw, eerder vooral bekend als jonge beloftevolle jazzgitarist, wou opgaan, om te 'diversifiëren' en vooral ook om de songs die hij toen al in zich droeg, van zich af te schrijven. Dat Filip Casteels (El Fish) en Jean-Marie Aerts (TC-Matic) dat pad kruisten, liet een zekere invloed na en die merk je nu, met het uitkomen van het Mojostar project , waarvan de eerste CD wat op zich liet wachten maar dat had alles te maken natuurlijk met het zware motorongeval van Simon, eerder in 2009. In het vroegere DameBlanche zaten toen ook al Louis 'El Boucho' Thijs aan gitaren en Koen Mertens op drums en zagen we eerder Bart Borremans aan de bass die later, bij het verder rijpen van Mojostar, zou vervangen worden door PJ Seaux, een jonge begaafde multi-instrumentalist die nu aan de bassnaren plukt .Bart is er (op CD) nog bij als guest (op sax). Ziedaar een bezetting van hooggetalenteerde jongelui in een band die nu in 2012 breed wil gaan doorbreken en dan doelen we inderdaad op méér dan de vele bluespodia die onze Lage Landen rijk zijn ! Zij bedienen zich daarbij van aardige, doorgaans stevige songs uit het rockgenre en dat die aanslaan bij het brede publiek bewees eerder al de debuutsingle 'When we make Love' die behoorlijk wist te scoren in de ratings. Mojostar is inderdaad eerder een rockband al merk je de muzikale bagage wel , waarvan de blues dikwijls komt boven drijven , in 'a real years 2000 way' en luister vooral met ons mee naar de tracks op dit mooi verpakte schijfje, met een Mojostar logo dat er uit springt, een rake vingerafdruk is het binnen de hedendaagse Belgische muziekscène ! 'In the Mood for love' is dan meteen ook raak : een meeslepende riff in een oppeppend ritme, een powersong,voorzien van mooie backing vocals (door o.a. guest Monique Harcum) en een stevige gitaarwall, deze starter mag er wezen ! Meteen daarna gaan we in een hogere versnelling met de single 'When we make Love', strak gehouden in een 3 minuten song, maar ik had 'm er zelf niet uitgehaald als single, de vocals volgen de gitaarlijnen, maar met het masteren zou ik die vocals meer naar boven gebracht hebben, zij gaan teveel op in het totale klankbeeld en zo verliest die song wat aan kracht, wat je bijvoorbeeld live dan weer niet hebt, daar zijn de vocals immers veel directer en explicieter...mijn idee...'Thinkin' about you' vind ik in dat opzicht al veel beter, een erg mooie ballad met hitpotentieel. Een verre Hendrix hoor je er in maar verder is dit natuurlijk een uitstekende rockpopsong met een heel eigen gezicht, mooi ! Ook 'Can't Let go' is op me lijf geschreven met dat lekkere funky rhythm en hierbij vermelden we graag de erg aardige gitaarsolo, weliswaar aan de effectenpedals maar daar wordt hier dan ook gretig gebruik van gemaakt. ik mag onderhand al wel zeggen dat deze schijf me intussen bijzonder blij maakt met voor mij nu al 3 treffers op 4 ! Tel daar 5 = 'Can't help you out' ook maar bij. Dat zou een country deun kunnen geweest zijn en die heeft een vettige turning point waar je een eerste keer de invloed van Filip Casteels in hoort, ja, die scoort ! 'So in Love' daarna zet je weer op je funky been en je wou dat het wat langer duurde want je raakt hierbij wel erg opgefokt. Kort en goed met tussenin schreiende gitaren en een ritmesectie die drijft...maar goed dat we daarna even in slow down gaan met 'Why did you let me down', duidelijk El Fish, zeg maar weer Filip Casteels georiënteerd, 't is wat psychedelisch uitdeinend en 't ritme heeft je haast hypnotisch vast. Totaal anders is het optimistische ' Feelin' Fine' daarna, dat akoestisch van start gaat en aanzwelt in euforie...Het is dán dat de gastblazerssectie (Bart Borremans (sax), Tim De Jonghe (trompet) en Glenn De Jonghe aan trombone naar het einde toe mee uitfaden. Enjoy the day en geniet van de kleine dingen, luidt de boodschap hier ! En dan gaan we er terug tegenaan met het stampende 'Don't Tell'. De gitaarsoli zijn hier van 'El Boucho' en het backing vocals koortje mag met de shouts van Monique Harcum en een uitrollende gitaar afsluiten. Met 'Sad and lonely' krijgen we dan de tweede ballad en daar ben ik wat besluiteloos ofte verdeeld over. 'Sad and Lonely' is inderdaad best wat melig, heeft wat voorspelbare gitaarinterventies ook maar verder wel leuke backing vocals en is misschien gewoon een fijne slow, daar moet je niet meer achter zoeken toch ?... Een laatste energieke opstoot dan krijg je met 'Feels like I'm dying' en hoor ik daar het gevaar van 'the need for speed' niet in (maar 't zal eerder de herinnering aan Simon's ongeval wel wezen ...) ?  Muzikaal is het erg mooi vertaald en weer kort gehouden (2'27'') met een raak end ! Het is met 'Scenes of my Past' dat deze voortreffelijke CD z'n gepaste aftiteling krijgt, mogelijks is het zelfs het beste nummer op deze schijf ! Bon, moet er nog zand zijn? Eigentijdse en eigenzinnige rockblues zoals de nieuwere generatie die brengt (zoals bvb. ook Scott Mc Keon dat doet) Plezierig daarbij is dat dit wél uit eigen streek komt en duidelijk beïnvloed werd door die andere grote uit de regio : Filip Casteels. Het is zijn cool, zijn stijl ook die met Simon's Mojostar aansluiting vindt. Het refereren naar Jean-Marie Aerts heeft dan weer alles te maken met de overall rock sound. En nu maar hopen dat deze band ook nog es gehoord wordt bovendien !  Book these guys !



 

Winus