Chris Mentens (bass), Peter Verhelst (guitar), Nico Manssens (drums), Stefan Bracaval (flute)

Ja, natuurlijk dat we wat curieus waren naar de titel en die gevaarlijk ogende hond op de cover, dat hadden we ook graag geplaatst gezien want dat straalt toch wat vreemds uit, nee?....Zo ook de tekst op de CD-rand, een uitreksel uit de ''Tractatus Theologico Politicus' van filosoof vrijdenker B.Spinoza. De democratische wereldorde van een quartet muzikanten blijkt nu, waaronder twee 'oud'gedienden : Stefan Bracaval aan fluiten en Chris Mentens op bas naast twee 'nieuw'komers : Peter Verhelst, veelzijdig gitarist, hier op elektrische gitaar en band/projectleader Nico Manssens aan drums. Het is deze laatste die  de wat misterieuze titelkeuze bepaalde en het blijkt nu om een persiflage te gaan op het in het Oosten (Japan) razend populaire 'Dog of Flanders, een verhaal over de lotgevallen van een Vlaams kind (Nello) en z'n hond Patrache, ergens gesitueerd in het Antwerpse. Anders geen hond die er om blaft hier ...Verder blijkt Teahan een streek ergens in Zuid-Korea, plaats waar de woning staat van de grootmoeder van Nico's ega en waar die nogal ongelukkig gebeten werd door de hond op de cover ! Een verhaal is dit project van communicatie, verdraagzaamheid en een openstaan voor andermans ideeên in een democratische wereldorde, voorwaar ambitieus allemaal en opent de CD die gateway van de nieuwe wereld? ...  Wat bevreemdend is het toch, die 'extended' synthetische fluitklank waarmee Stefan hier uitpakt. De wat Oosters getinte uptempo melodie zet hem direct duidelijk op het voorplan, een nummer is het  van Chris Mentens die op deze CD tekent voor twee songs. De gitaar bij deze 'Maria's Locker' zorgt daarbij naar het einde toe voor een wat grommend klankgordijn (da's voorwaar de hond !)
'Where do you wanna be' brengt ons daarna in een wat metalige koude wereld, aan de start dan toch. Overigens vind ik het spijtig dat die extended fluiten van Stefan geen one time gimmick blijven want als je het 'zuivere' fluitspel naast dat synthetische plaatst, dan weet ík alleszins wat kiezen. Muziek van de 21e eeuw?  Stefan noemt het alleszins '21st Century Flute !' Je bent voor of tegen maar Multitude heeft er wel een heel eigen geluid mee, da's waar... Titelsong 'Dog of Teahan' sleept je daarna mee in een aangename melodie maar valt gauw ook stil in die kouwe wereld met ijskristallen en  laat je dromerig wegpijnzen, de blik gelaten over een wereld die ooit méér was.. .'Nami Sum', da's het andere nummer van Nico Manssens en die durft nu behoedzaam  een mooie  ballade open te vouwen. Chris Mentens aan de bass heeft hier heel wat argumenten in z'n monoloog maar Stefan, nu zuiver aan het blaaswerk, dekt, geholpen door de strelende percussie van Nico, zalvend toe. we krijgen het nu al heel wat warmer.. Anders kan je daarna met de rockjazz van 'The Spell of the Dancing Tood' lekker warmhossen. Ook de gitaar van Peter Verhelst waagt zich hierbij aan electronische spielerei maar heeft best ook veel meer dan dat om te blijven boeien. Bas en drums stuwen daarna 'Magnitude' lekker rockend voort maar uiteindelijk ontwikkelt de song zich toch als een onbesliste strijd tussen gitaar en fluit. Mooi ! Dat was er ééntje van de hand van gitarist Peter Verhelst die trouwens voor het merendeel van de songs tekent op deze 'Dog of Teahan' Zo ook schreef die 'Home' en da's weer gans anders, meer binnen de lijntjes gekleurd van de moderne jazz. Dat Stefan Bracaval daarbij aardig weerwerk levert, gewoon met wat randtekeningen te schetsen, d'as ook mooi. Chris bromt bij dat alles heel relaxt op de achtergrond terwijl Nico  soldaatgewijs voor wat spanning zorgt. Het quartet valt duidelijk samen in eenheid. 'Afro Waltz' , de enige songbijdrage van Stefan Bracaval daarna,  is zowat het buitenbeentje op deze CD met een werkelijk mooie blaaspartij, weliswaar soms ook heel synth(etisch) maar het is wél een melodisch sterk nummer, groovy en die 'Afro' in de titel staat er niet zo maar. 'Le Cauchemar de Claude' , met zowel sterke gitaarpartij als fluit laat je de kou die uit de eerste tracks straalden gans vergeten.Ja, zo hebben we het graag.Te vermelden eveneens  is het hele mooie drumwerk van  Nico Manssens die zich op deze CD ontplooit als sterke, veelzijdige muzikant. Nog maar iemand temeer om in 't oog te houden...  'Departure' van Mentens mag dan een goeie 4 minuten verder stemmig afsluiten tussen cymbalen links en rechts maar niet zonder de bas ook hier weer een laatste maal ietwat belerend  te laten spreken. Op het einde schuift dan wel een metalen gordijn terug dicht,de eigen wereldorde van 'Multitude' achter zich  latend en ja, dat laat ons wat twijfelend achter. Niks te zeggen over het vakmanschap van deze vier en de composities mogen d'er best ook wezen. Alleen hebben we het wat moeilijk met het klankbeeld en meer bepaald, die extended flutes van Stefan. Dat zal wel passen in het concept van dit Multitude maar wij horen toch liever de geweldige fluitist die Bracaval wel is, gewoon zonder die soundeffects. Anders best een mooi werk, deze CD !

Winus