double Bass, Electric Bass, Vibraphone [Vibes], Electronics – Ingebrigt Håker Flaten
Drums, Percussion – Paal Nilssen-Love
Tenor Saxophone, Baritone Saxophone, Electronics [Live], Organ – Mats Gustafsson
Trombone, Arranged By [All Horn Arrangements] – Mats Äleklint
Tuba, Reeds [Cimbasso] – Per-Åke Holmlander
Vocals – Neneh Cherry

Het was 16 jaar geleden dat Neneh Cherry nog een langspeler opnam. Nu is er een nieuwe. In haar samenwerking met The Thing heeft ze een nieuwe invalshoek gevonden. Eén waarmee ze zich weer eens ten volle kan uitleven. Zij is niet meer de jonge vrouw van indertijd 'Buffalo Stance', 'Manchild' of de prachtige bewerking van Cole Porters 'I've Got You Under My Skin' dat zij invulde als een Stop-AIDS song. Zij is wel nog altijd een zelfbewuste vrouw die met beide voeten in de wereld staat en graag danst. Met The Thing komt ze dichter dan ooit bij de artistieke expressie van haar vader Don Cherry te staan. Hoe nu de paden kruisen van de vrije vrouw Neneh en de vrije jazz van The Thing maakt velen enthousiast. The Cherry Thing draagt de vruchten van prachtige kruisbestuivingen.
Dat dansgrage, die soepele Neneh Cherry-eigen bewegen in zanglijnen beïnvloed door hip hop vind je bvb op haar eigen 'Cashback'. Dat opent 'bass and voice' vooraleer de rest van het trio met grote zwier de bakens openzet. Hard en strak gaan de drums, rauw de sax vol pijn. Pijn komt er op deze plaat nogal wat voor, maar wordt afgewisseld met zoet zalvend sussen in de Suicide cover 'Dream Baby Dream' of bezworen met een dans. De 'Accordion' MF Doom' cover sluit aan bij Nenehs danswereld, maar Neneh gaat met The Thing voor een heel originele cover. In de 'Too Tough To Die' Martina Topley Bird cover wordt de pijn geweerd met een zelfzekere houding en spierballen rollen. Neneh Cherry klinkt als een niet kapot te krijgen heks, The Thing als vikings die met muziekinstrumenten de wereld veroveren.
Behalve één compositie van Neneh en één van Mats Gustafsson ('Sudden Movement') zijn het allemaal covers. 'Sudden Movement' lijkt eerst een gewiekste slow uit een donker sprookjesland, maar laat zich dan vergelijken met een donker ballet dat uitdraait op een wilde dans in trance. Het heeft dan even veel weg van de chaotische uitbarstingen op Funhouse van The Stooges met sax. The Cherry Thing weet na die uitbarsting mooi terug te keren naar het gewiekst trage refrein.
Van The Stooges coveren dit viertal 'Dirt' heerlijk slepend. Wat een versie van die 'I don't care' attitude van het kan mij niet meer raken die toch niet vol te houden blijkt en ontaardt in het uitschreeuwen van pijn en agressie. Daar weet The Cherry Thing uitdrukking aan te geven zo sterk als Edvard Munch aan De Schreeuw. Door die schreeuw volgt dan toch de loutering. Schitterend hoe Neneh Chery dan dat laatste brokje slijm uitspuwt. Over and done with.
Van haar vader Don Cherry halen ze een stukje uit 'Complete Communion'. 'Golden Heart' is hier een nergens te zweverige jazz meditatie die de dood als een deel van het leven aanvaardt. Van de grote Ornette Coleman kozen ze 'What Reason'. Die uitzonderlijke mix van schoonheid en pijn zoals Ornette die in een blues kan steken brengt The Cherry Thing zo overtuigend dat we weer extra blij zijn dat hij nog eens naar Jazz Middelheim komt. Kwamen Neneh Cherry en The Thing ook maar diezelfde donderdag, denken wij dan. En vinden troost in het goddelijk mooie slot van dit nummer dat 'bass and voice' afsluit. 



 

Danny De Bock