Philippe Le Baraillec Composer, Piano
Chris Cheek Sax (Tenor)
Mauro Gargano Bass
Ichiro Onoe Drums

Deze pianist was voor ons nog een nobele onbekende en het woord 'nobel' is hier geen beetje op zijn plaats. Het duikt op in de liner notes in het tekstje dat Philippe Le Baraillec zelf aandroeg. Hij verwijst naar een chassidisch verhaal waarin de mens wordt vergeleken met een draaitol, die enkel in beweging zijn waardigheid, zijn nobelheid en evenwicht bereikt. Een vreemde vergelijking misschien, want een tol kan zichzelf niet in die draaibeweging brengen die zo fascineert (en nooit lang duurt). Een tol moet steeds weer opgewonden worden: er moet een hogere macht zijn. De weinige woorden die Le Baraillec aan de instrumentale muziek op CD toevoegt, wijzen op een zekere religiositeit en streven naar edelmoedigheid. De muziek zelf getuigt van een grote gevoeligheid en titels als 'Not For Lilian (to Lilian)', 'Choose Choosin', 'War Photographer' wijzen op een grote betrokkenheid met de nabije omgeving en de wereld rondom. Involved is dan ook een toepasselijke titel voor deze CD. Voorts laat Le Baraillec zijn composities spreken zonder woorden.
De pianist is hier omringd met een Japanse drummer, een Italiaanse bassist en een Amerikaans saxofonist. De ritmesectie levert fijn werk af en springt soms echt in het oor, maar het is vooral de blazer die grote namen (oa Paul Motian, Carla Bley, Steve Swallow) onder zijn bewonderaars mag rekenen. Chris Cheek mag dan geen Sonny Rollins of Charles Lloyd zijn, hij heeft wel een prachtige klank en kan een indrukwekkende discografie voorleggen. Om maar een voorbeeld te geven: op zijn CD 'Vine' spelen oa Kurt Rosenwinkel en Brad Mehldau mee. En dezer dagen toert hij met het Axis Saxophone Quartet met Joshua Redman, Mark Turner en Chris Potter. Al halen de negen tracks op deze CD geen ontstellend hoog niveau, de composities van Le Baraillec hebben Chris Cheek natuurlijk niet zomaar overtuigd om mee te spelen. De gevoeligheid en klasse van de pianist, zijn oor voor evenwicht en drang naar schoonheid leveren persoonlijke en bijzonder fijne muziek op. Zonder uitermate spectaculair te zijn tintelen en bewegen de composities van deze pianist als sterretjes aan een warme nachtelijke hemel.
Wat een onfeestelijk gladde versie van 'St-Thomas' daar achteraan komt doen, begrijpt ondergetekende niet, maar laat u zich daar vooral niet door afschrikken!

 



 

Danny De Bock