Robin Verheyen saxen
Ralph Alessi trompet
Thomas Morgan bas
Jeff Davis drums

In de twee minuten intro van openingstrack 'RR' zou je je bijna bij de begingeneriek kunnen wanen van een film van David Cronenberg. Een associatie die meteen een paar adjectieven kan oproepen: cerebraal en intelligent. Een associatie ook die de verwachting kan scheppen dat weloverdachte langzame stukken stevige, zoniet explosieve actie alsook bevreemdende passages zullen in- en uitleiden. Kort door de bocht is dat ook hoe je deze CD in een notendop zou kunnen samenvatten. Maar omdat nogal wat films van Cronenberg met viscerale horror gepaard gaan is het nodig er op te wijzen dat deze CD niets te maken heeft met griezelige sferen.
Na de twee minuten intro van de openingstrack vervoegen bas en drums de blazers en gaat het zaakje aan het rollen. Robin en Ralph maken er geen wilde roetsjbaan van, maar nemen de luisteraar wel mee in boeiend bochtenwerk. Zij tekenen niet meteen de meest voor de hand liggende vloeiende lijnen, maar de hersenen gaan aan het dansen. Daar helpt de ritmetandem aardig in mee. Jeff Davis zet er enthousiast zijn schouders onder en Thomas Morgan vlecht zijn baslijnen soepel in het geheel. In sommige nummers komen de aparte delen van de ritmetandem ook solerend aan bod. In 'Twelve' bvb waar de hoorbare speelvreugde je bijna kan doen zingen tekent Thomas Morgan voor een heel fijne, warmspeelse solo. Dit is het soort moderne jazz dat zich verblijdt in de vrijheid die oa Orrnette Coleman in de jazz heeft geïntroduceerd. Wilde impro moet je hier niet verwachten, maar je krijgt soms wel grillige patronen mee in een eigenzinnige hang naar schoonheid. Meermaals hoor je op deze CD ook een duidelijke belangstelling en liefde voor klassieke muziek. Voor kenners van het genre ligt hier een uitdaging om enkele inspiratiebronnen van de muzikanten te traceren, maar zij zijn zeker niet de gepriviligeerden om intens van deze CD te kunnen genieten. Voor wie de namen Verheyen, Alessi, Morgan en Davis associeert met heerlijke 21ste eeuwse jazz ligt hier een aanrader. Voor wie hen nog te ontdekken heeft: zeker proeven! Deze muziek heeft eigenschappen van grote wijnen, als daar zijn: verfijnd en complex, subtiel, evenwichtig, elegant.
Trinity werd uiterst vakkundig gemastered door drummer Dré Pallemaerts die met deze CD een heel knap schijfje op zijn 52 Creations label uitgeeft. Een man die hier nog maar eens bewijst dat hij de finesses van het mixen en masteren kent.
 

Danny De Bock