| |
|
|
Gary Preston : harmonica, vocals, keyboards - David
Schade : guitar, vocals - Anita Bonkowski : drums, bass,
keyboards
voor de zomer kreeg ik een mail van Anita Bonkowski met de info dat ze
net met de Kingmixers een nieuwe blues-CD gereleased hadden en of ik
geďnteresseerd was in een exemplaar om te reviewen? Ja dus, want nu
bleek dat The Kingmixers, een samenwerking van 3 bluesfanaten waaronder
haarzelf , een muzieklerares met heel wat ervaring en podiumervaring met
oa Johny Mathis, Englebert Humperdink of The Moody Blues !, hier al
dikwijls ten lande tourden en ze zouden volgend jaar in Juni nog es
terug komen ook ! The Kingmixers, da's een Canadees trio dat verder
bestaat uit harmonicist Gary Preston en die kan ook al een indrukwekkend
palmares voorleggen : deelde het podium met oa James Cotton, Otis Rush
en Junior Wells. De derde partij in dit trio is een buitenbeentje, Dr.
David Schade, professioneel sterrenkundige en die was medewerker aan het
prestigieuze Hubble Space Telescope Medium Deep Survey project. Verder
is-ie natuurlijk gebeten door het blues en jazzvirus en zo kom je toch
wel aan een intrigerend trio, is het niet ? Afin, ik had er nooit eerder
van gehoord wat niet mag verbazen als je een Canadees Trio bent en
trouwens, hoewel Gary samen met Anita eerder al 2 CD's uitbracht, zijn
The Kingmixers , door toevoeging van David , toch een eerder nieuw
project en ik ben benieuwd welke muziekjes hier gaan uitkomen...Zoals ik
eerder al zei, intrigerend dus want hoewel de ganse CD de relax van een
, tussen haakjes, 'simpel', eerder oubollig of misschien beter gezegd
'oldfashioned' jazzblues combo uitstraalt, zitten er voldoende elementen
tussendoor die maken dat je d'er toch ook van gaat houden. Zo is er met
name op de eerste plaats de puike mondharmonica van Gary, niks
geforceerds aan maar wel steeds met die quality feel die de middelmaat
absoluut overstijgt. Ja, dan scherp je wel je oortjes , maar laat ons
beginnen met het begin en da's meteen mijn favoriet van deze CD. 'Alone
again' gaat, gedragen door de bass en drums van Anita Bonkowski, door
een aanstekelijke uptempo shuffle waar de harmonica drive aan geeft en
we tevens de solo op gitaar van David mogen smaken. De vocals zijn wat
onderkoeld en zitten nét goed. Sterk dus en hoe meer je't draait, hoe
beter je 't vindt ! Niet zo voor de 'Southern Train' die wij eerder
nogal voorspelbaar en inderdaad ouderwetsig vinden, net als 'Sittin' on
my porch', of misschien is het net een ietsje te gezellig? 't is maar
hoe je't bekijkt. Ik heb dan liever het jazzy 'Jump the Q' van Anita
Bonkowski met de mooie gitaarsolo van David en de uitstekende harmonica
van Gary en ook de bassolo van Anita mag d'er hier best bij wezen. Ook
'Die trying' van de hand van David maakt het daarna weer gezellig en
daar zit dat koortje natuurlijk ook voor wat tussen. Het is allemaal
anders wel wat te relax en je kan het geheel mogelijk wat gemis aan
strakheid verwijten ook maar 't heeft wel wat, moeilijk te
omschrijven...Zo ook met 'Riding with Mr. Blues' , piano , vocals en
mondharmonica en weer die fifties touch, badend in een 'cosiness' waar
je wat moet van houden. 'What 'd I say', de welbekende cover van Ray
Charles, mist zo de kracht van het origineel maar past verder wel lekker
in het geheel. Honkend gaat 'Granny's at the wheel' dan van start en dat
dan in hetzelfde spoor van de Southern train van daarstraks en ook nu
geeft die mondharmonica wat 'schwung' mee. Volgt dan een buitenbeentje
van een ander kaliber, wat gedacht van de instrumentale deun 'Creepin',
een jazzy filmmuziekje,met een gitaar die gelijk op gaat met de
mondharmonica, een mooi intermezzo is dat. Want 'Feel like lovin' gaat
dan gelijk tempogewijs sneller en mikt naar New Orleans en daarmee gaan
we een versnelling hoger en dat wordt daarna zelfs jiven op de 'Belgian
beer boogie' en de 'double' en 'tripple' worden vast ook in Canada
gesmaakt ! Swingend gaan we dan ook verder met 'Gotta Good Woman' en
daar breekt Prestons' harmonica door en gaat heel wat vettiger door de
bocht. Het swingfeestje neemt daarna een end en 'Living Easy' mag
vrolijk en lichtvoetig afsluiten, een gospelachtig dingetje dat
Mississippi gewijs uitfadend het veld intrekt... En dat was het dan, te
nemen of te laten, waarschijnlijk veels te braaf voor de enen maar
ongetwijfeld hartverwarmend relax entertainment voor een hoop anderen.
In ieder geval is dit aanstekelijk genoeg om van tijd tot tijd nog es te
draaien. Ik ben trouwens benieuwd op welke podia in België ze volgende
zomer gaan staan, ik denk da 'k zeker es ga luisteren !
|
Winus
|
