Alto Saxophone – Michael Attias
Arranged By, Piano, Conductor – Kris Davis
Baritone Saxophone – Andrew Hadro
Bass Clarinet – Joachim Badenhorst
Composed By, Soprano Saxophone, Tenor Saxophone – Tony Malaby
Drums, Percussion – John Hollenbeck
Trombone- Ben Gerstein
Trumpet – Ralph Alessi
Tuba – Dan Peck

De naam Tony Malaby is onlosmakelijk en heel smakelijk verbonden met kwaliteit. Als hij meespeelt, heb je de garantie dat je heerlijke muziek voorgeschoteld krijgt. Zowel in eigen projecten als in die van anderen toont hij zich een creatief vakman. Hij past zijn spel voortreffelijk in bij kleine en uitgebreide bezettingen, denk bvb aan het trio Tamarindo en het kleine orkest Enesco Re-Imagined. In zijn eigen projecten legt hij een voorliefde aan de dag voor improvisatie, maar net zo goed past hij zich aan strakkere settings aan, of die nu meer mainstream gericht zijn of third stream. Zo konden we hem vorige zomer aantreffen in het Liberation Music Orchestra van Charlie Haden met Carla Bley op Jazz Middelheim - . Hij speelde zijn aandeel in het grotere geheel perfect en toen hij mocht soleren zorgde hij op die koude avond voor een heerlijk moment om het warm van te krijgen. Een goede maand later stond hij met zijn Tamarindo trio te improviseren in de Singer in Rijkevorsel. En menigeen reageerde enthousiast.
Nu pakt Tony Malaby zelf met een orkestrale bezetting uit en hoe! In arrangementen van Kris Davis krijgen we op deze CD prachtig uitgewerkte versies van zes composities van Malaby die eerder al voorkwamen op de albums 'Tamarindo', 'Warblepeck', 'Cosas', 'Sabino' en 'Adobe'. De zes stukken volgen logisch op elkaar en afsluiter 'Remolino' klinkt als een onvermijdelijke finale die met een knal een eind maakt aan het grotere verhaal. Tegelijk stààn elk van de stukken er ook als stukken an sich.
Opener 'Floating Head' start dreigend alsof een film noir gaat beginnen met een korte donkere intro om al gauw over te gaan tot een vrolijke voorstelling van het decor en de hoofdpersonages. Hoewel het artwork op de hoes doet denken aan wouden in herfstkleuren, klinkt de muziek alsof die zich moet afspelen in een grootstad. Een grote stad met zijn harde realiteiten: de rat race, misdaad, intriges, drama, zowel ordening als chaos… Licht en donker staan hard tegenover elkaar, in de verschillende betekenissen van het woord. Floating Head zet de toon.
Zo je wil, kan je bij herhaalde beluistering in de sfeer van een film noir blijven associëren. Met dramatische spanning en gesputter in de actie, beelden als een auto die het laat afweten bvb of een rochelend stervende gangster (of beide). Maar je hoeft dergelijke fantasie niet aan de dag te leggen. Je kan net zo goed luisteren hoe de muzikale lijnen zich ontwikkelen en genieten van de logica in de opbouw, de spanningsbogen en de evenwichtige uitwerking van elk van de stukken. Je hoeft geen muziekschool te hebben gevolgd om te horen dat hier technisch meesterschap ten toon wordt gespreid. Je kan hoe vaker je luistert meer en meer genieten van de creatieve ideeën en ontwikkelingen. Die kunnen nu eens marching bands in herinnering brengen en dan weer de genialiteit van een Charlie Mingus, door fris en vrolijk af te wisselen met explosieve en agressieve uithalen en uitspattingen. Maar laat u door deze beperkende vergelijkingen niet misleiden. Dit is op het vlak van orkestmuziek klasse voor de 21ste eeuw.
Je kan deze muziek wel en niet vergelijken met bands van bij ons als het Brussels Jazz Orchestra - zoals Frank Vaganée soms doet haalt ook Malaby hier de sopraan sax boven en wij wilden zelf wel eens denken aan een Vaganée op dreef tijdens beluistering van deze CD… Je kan ook denken aan Flat Earth Society, want je hoort vakmanschap en evenwicht én je hoort ook spelen met te-gek-om-los-te-lopen surrealistische brass. Deze muzikanten kunnen vrolijk blazen, tokkelen en slaan en o zo vrolijk spelen met de grens tussen genialiteit en waanzin. Waarbij de waanzin 'm in het verhaal zit en misschien wel, misschien niet mede in de spelers, de artiesten.
In dit gezelschap valt ook de aanwezigheid op van een jonge Belg. Een rijzende ster, een bescheiden, hard werkend en tegenwoordig veelgevraagd talent. Joachim Badenhorst is zijn naam en hij speelt op deze CD op basklarinet. Zijn bijdragen zijn essentiële onderdelen op deze plaat. Luister bvb maar eens naar 'Mother's Love'. Hij pendelt tussen Amerika en België en is op 5 februari te zien en te horen met het Badenhorst / Berman Quartet in 't werkhuys Borgerhout.

Danny De Bock