Jan J. Scherpenzeel - Harp & Vocals
Kees Dusink - Lead Guitar
Randy Pears - Rhythm Guitar
Patrick Obrist - Bass
Marcel Bakker - Drums

Na vorige 'Key to your heart' uit 2010 die, alhoewel niet slecht, hier voor diverse redenen toch niet zo goed ontvangen werd, komt Twelve Bar Blues Band (12 BBB) nu alweer uit met een intussen al 4e CD en het zal ons benieuwen hoe die klinkt want 12 BBB wordt zowel in thuisland Nederland als in het buitenland telkens wél weer goed ontvangen...effe kijken... De band zit in de intussen vertrouwde samenstelling met Randy Pears aan rhythm guitar en Kees Dusink aan de lead. Patrick 'Sideburn' Obrist bast en profileert zich op deze 'Life is hard' bijtijds als inventief en creatief, gaat verder dan alleen maar ondersteunen. Marcel Bakker aan drums draagt met hem het rhythm en daar valt verder niks op aan te merken, ook de sound van de drums zit deze keer goed op deze schijf. Blijft leader Jan J. Scherpenzeel aan vocals en mondharmonica, de man met het hart en ziel bollend van de blues en dat enthousiasme vertaalt zich ook deze keer in behoorlijk songwerk dat-ie samen met Kees vermag te schrijven en dat helemaal niet moet onderdoen voor gelijkaardige, zelfs Amerikaanse schrijfselen en zeg nu zelf, de States, da's toch de homeplace van de blues ! Wat eigen werk betreft schreven beide heren weer 6 eigen songs neer en dolven deze keer 4 covers boven die soms erg hoog grijpen zoals het monument 'Old Love' van Eric Clapton, ben benieuwd... 'play' zegt de button en de mechaniek zet zich in gang ...Overtuigend stompend dan, met een meesterlijke Kees Dusink aan de slideguitar start 'Bluesman' je op. J.J.'s voice heeft allure, vindt algauw de juiste, wat rauwe toon en de vertrouwde ritmesectie drijft verder alvast track 1 in een bekorend, meeslepend ritme door de groef ! Dat meeslepende vind je ook terug in 'Why are People like that' een aardige cover van Bobby Charles, singer songwriter die meerdere successen boekte vanaf de jaren zestig, vorig eeuwtje weeral. Een Southern swamp met wat country inslag is het, hetwelk door de heren door mooie tempowissels geloodsd wordt. J.J. bespeelt daarbij de mondharmonica en is duidelijk in z'n nopjes, een feel good stemming die al gauw op jou, als luisteraar, overslaat. Zweterig pompend, zodat je d'er deze rotzomer bij vergeet leiden daarna de gitaren van Randy Pears en Kees Dusink J.J. Sharp de stad uit. Het lijkt dringend nodig but 'Don't Ask me Why' zingt onschuldige Jan..De bas van Patrick Obrist is daarbij de heartbeat van de onrustige vluchter...
Tot daar een eerste deel excitement want nu komen we aan een beduidend breder luik lower tempo nummers dat meteen inzet met titelsong 'Life is Hard' en da's de blues allright. Kees Dusink, in 2011 nog verkozen tot 'best Dutch Blues Guitarist', is daarbij erg breedsprakerig in z'n soli maar evengoed (en daar zaten we wat op te wachten) voegt de bluesharp van Jan nog wat tranen toe in die puinhoop dat het leven soms ook kan zijn. Een cover is dit trouwens van Fred James, geen buitengewone bluessong, eerder nogal traditioneel en zulks hoef je daarom ook niet buitenshuis te zoeken...
Want aardige bluessongs schrijven, dat kan het duo Scherpenzeel/Dusink zelf ook wel ! Zo gaan we terug naar eigen werk met 'Sometimes You Win, Sometimes You lose' en die gaat voor mij best een trapje hoger dan de vorige. Heel rielekst lang nummer is dit met z'n 8'04'', al kan het allemaal nóg langer, zal strakjes blijken. We blijven intussen wel in hetzelfde elan verder gaan met 'Living in your own Cell', en voor mij mocht het intussen wel meer terug uptempo maar 't is wel genieten van het gedegen gitaarwerk van Kees ! Back to the roots gaat het daarna met 'klassieker 'Me and the Devil Blues'van Robert Johnson en die gaat met z'n 10' 29'' makkelijk met de titel van langste track lopen . Een mooie schommelende vertelling is dit met deze keer Kees sterk op de slide in een verder mooi harmonisch geheel van de band. Ondanks z'n tijdsduur gaat die dan ook nooit vervelen en straalt een lekkere warmte uit. Voor mij een onverwacht sterke cover ! En dan komt waarschijnlijk één der mooiste blues songs aller tijden d'er aan : 'Old Love' van Clapton (en Robert Cray). Beetje rustelozere versie hier misschien, minder intens (maar 't was wel Erics liefdesverdriet...) maar toch ook heel erg mooi en gevoelig gebracht door zowel de vocals van Jan als de gitaar van Kees. Ja, het is wél hoog gegrepen, dit stukje hartepijn ! Bas en drums versterken de dramatiek en mogen hierbij zeker vermeld, een erg mooie versie is dit van 12 BBB, jawel ! En naar het end toe gaan we dan terug wat shaken met 'Turn the Lights Down low' en da's terug wakker worden guys ! Een boogie die door de droge ticks van Marcel Bakker gedragen wordt... En afgesloten wordt er met het meer op mijn lijf geschreven licht funky 'You've Got to move' dat de deur terug open zet naar het vervolgfeestje...
 
Lang geleden da'k deze jongens nog es bezig zag in onze contreien...wordt het geen tijd om ze terug (en meer) op onze Belgische podia te zetten?, 'Life is Hard' scoort, Twelve Bar Blues Band is back to stay !
 



 

Winus