Jasper Stadhouders: bass guitar, guitar; Onno Govaert: drums; John Dikeman: alto and tenor saxophones ; Jeb Bishop: trombone, electronics Roy Campbell: trumpet

Het kan verbazing wekken dat een groep die zo zwaar aanleunt bij jaren '60 Europese en Amerikaanse free jazz zoveel concerten weet te versieren als Cactus Truck. Zij gaan er met Dutch courage keihard tegenaan en in het live circuit is daar blijkbaar belangstelling voor. Cactus Truck speelt ook het soort van free jazz dat je gerust chaotisch mag noemen. Hier mogen we spreken van wild uitfreaken en toch is dit niet zomaar een zootje losgeslagen ongeregeld. Hier is meer aan de gang dan uitzinnig hard gaan en luid en vrij improviseren. Dit heeft een drive en samenhang die maakt dat Cactus Truck een publiek vind en bijval bij gerenommeerde muzikanten in impro scenes in bvb Nederland en USA. Cactus Truck komt met de impact van sixties 'Funhouse' Stooges en 'Machine Gun' Peter Brötzmann al is het niet meer zo nieuw als toen. En toch slagen zij erin om origineel uit te pakken, maw met een eigen stem die draad op te pikken die een Peter Brötzmann blijft oppikken. Dikeman, Stadhouders en Govaert doen wat ook sommige muzikale talenten in de impro scènes van Chicago en Scandinavië (Ken Vandermark, Dave Rempis, Mats Gustafsson, Paak Nilssen-Love) in sommige verbanden doen: onbeschaamd hard uitpakken met muzikale terreur, maar ook creatief zijn. Wat impliceert dat er er naar elkaar wordt geluisterd, ideeën worden uitgewisseld, dat er rustige passages voorkomen en spanning wordt opgebouwd.
Op 'Live in USA' doet Cactus Truck dat in drie hoofdstukken en zoals de hoestekst aangeeft: je moet je niet verplicht voelen om alles in één keer na elkaar te beluisteren. Het eerste hoofdstuk speelt het drietal samen met trombonist Jeb Bishop (zie ook The Engines met Dave Rempis). Dat is meteen raak. Dat is met 'Prairie Oyster' ruim 17 minuten variëren tussen vormen van headbangers plezier en van vogelgekwetter en daar past héél wat tussenin. Het is een organisch werkstuk en geen zinloos loos gaan. Dat is met 'Seans Gone' ook zo, maar anders, dat klinkt bvb Amerikaanser free terwijl 'Prairie Oyster' meer Europees free ging.
Hoofdstuk twee vult Cactus Truck met zijn drietjes. Zo brachten ze vorig jaar 'Brand New For China!' uit, een cd van een goed halt uur die al hoge ogen gooide. Intussen is Cactus Truck zichzelf trouw gebleven en er weer een beetje rijper op geworden. Of voor wie dit niet wil smaken: de rotte appel zit in een volgende fase van het rottingsproces. Maar dit is wel het soort uitlaatklep dat ook een Jon Irabagon tussendoor nodig heeft en die meneer is een prijsbeest die nu ook met Dave Douglas in de hoogste jazzdivisies speelt. Irabagon maakt van zijn wildste uitspattingen graag zo'n beetje marathonsessies van ruim drie kwartier. Cactus Truck last al eens een stop in, begint al eens terug van voren of aan. De ene keer springen ze met zijn drieën de hete brij in en bakken ze er iets dampend van ('Hot Brown'), een andere keer begint het klaaglijk, blaast Dikeman alleen the blues ('The Twerk') voordat ze dat met drie verder uitwerken of Govaert roffelt de boel in gang ('Magnum Eyebrow'). Of ze maken een grapje zoals met 'Wedding Present (sorry Erin'). Hoofdstuk drie is één (meer dan twintig minuten)lang nummer met Roy Campbell op trompet, genaamd 'Ninja'. Stijdvaardig? Dat is wel het minste wat je kunt zeggen. Snelheid en kracht worden afgewisseld met verstilling en slow motion. Lange uithalen met korte die in verschillende snelheden elkaar opvolgen. 'Ninja' is lenig en verpletterend.
Conclusie: op één schijfje krijg je Cactus Truck in drie boeiende avonturen. Vooral de begeesterende interactie met veelzijdige en ervaren rotten als Bishop en Campbell (trompettist die oa ook graag zijn eigen heel warme etnojazz brengt) maakt dat deze cd de vorige ruimschoots overtreft.

Danny De Bock