Cécile McLorin Salvant, zang; Aaron Diehl, piano; Rodney Whitaker, contrabas; Herlin Riley, drums; James Chirille, gitaar, banjo

Overstroomd' is de vierde full cd van deze Gentse groep rond Mathias Van de Wiele die intussen een jaar of 12 bestaat. Samen met Bart Maris en Giovanni Barcella vormt Van de Wiele de vaste kern; aan de contrabas en bij de rietblazers vielen doorheen de jaren enkele personeelswissels te noteren. De verschillende leden zijn geregeld ook in andere bands dan met Moker bezig en haast om een nieuwe cd te maken is onbestaande. Als er dan één uitkomt, is er meteen belangstelling in binnen- en uit buitenland.
Overstroomd is een ferme cd waar geen enkel zwak nummer op staat en die bovendien ook als cd sterk is opgebouwd. De eerste tracks zijn knap en levendig, meteen leuk om in mee te gaan. Daarna komen verstilling, diepe emoties, overpeinzingen en opstandigheid aan bod. Genoeg variatie om te boeien en te overtuigen. De muziek zou niet misstaan bij een krachtige collage-montage-tekenfilm.
Als opener ‘Bouya-Ka’ begint, is het wel mogelijk dat je even de wenkbrauwen fronst: met de eerste gitaarakkoorden en drumroffel lijkt het wel of een echte Mississippi bluesband begint te spelen. Binnen de halve minuut kantelt de muziek evenwel richting jazz en een minuutje later is daar de herkenbare Moker sound waarmee het lekker dollen is. Ook met het aan Lennie Tristano opgedragen ‘Sjeik of the ice age’ valt heel wat te beleven. Daar zit ook weer blues in, er is de her-actualisering van de rol van de klarinet in hedendaagse jazz (zie ook Ken Vandermark of Joachim Badenhorst) en vooral is het snel en cool vingerknippen tot de drums uit de band springen.
Zoals al aangegeven komt er daarna verstilling. Met ‘Tsunami blues’ dat Van de Wiele schreef daags na de kernramp in Fukuyama, Japan en dat aanvangt met een warme, maar tranende intro van bassist Van Pee. Maris blaast hier heel gevoelig en met dit trage nummer wordt de betrokkenheid op de geglobaliseerde heel expliciet. Barcella roert met brushes in de droefnis en Van de Wiele gebruikt een effect om klanken te laten uitdeinen en vervormen. Stil worden om die desastreuze tsunami is ook vandaag nog actueel.
Van die trieste feiten gaat ‘Krakke Mikkel’ weg. Plots zit je in een lieflijk, schattig en grappig gebeuren alsof een kalf (of veulen) is geboren en wankel op zijn poten (of benen) gaat staan. Als je daaraan denkt, kan je bijna een boerderij ruiken in de warme en besmeurde klanken op trompet. Daar hoort een feestelijk muziekje met een danske bij en ook dat zit in dit ‘Krakke Mikkel’.
Het titelnummer dan. Laten we in het midden waar ‘Overstroomd’ letterlijk en figuurlijk allemaal op mag slaan, in ieder geval is de overstroming al een feit en komt dit stuk niet met een eenduidig positief of negatief gevoel. Hier dringt de vraag zich op: hoe gaan we er mee om? En reken maar dat Moker daar vastberaden antwoorden bij vindt. Dat er al eens tranen vloeien wordt hier evenwel niet ontkend. ‘Hart it ranis (Emo)’ is zoals de titel aangeeft een pak meer van emoties aangedaan. Alsof de componist voor de titel niet kon kiezen tussen ‘Heart it reigns’ en ‘Hard it rains’…
‘Carnavalesco’ gaat een beetje FES-achtig maar heel matuur stilstaan bij Aalst carnaval en Unesco. Dit gezegd herinnert u zich misschien ook dat dit jaar een SS-VA-wagen inspeelde op de overwinningen van de N-VA en dat de Unesco dit zwaar afkeurde. En dat Joods Actueel in haar berichtgeving hierover elke verwijzing naar de context voor de nazi-parodie achterwege liet.
Als laatste volle stuk heeft de cd dan nog ‘La resistenza’ in petto dat niet alleen naar die kroeg verwijst, dat jazz- en eetcafé in Gent, maar ook naar de goesting om zich soms tegen één en ander te verzetten. Het begint met een free jazz uitbarsting en gaat over in een heldhaftig met de borst vooruit opstaan en opstappen. Het gaat over in verklaren en geagiteerd uitleggen, er komt een hele tocht aan te pas, inclusief het besef dat je er soms alleen voor staat en het bevrijdende gevoel als medestanders opduiken met wie je samen actie kan ondernemen…

Danny De Bock