Bass, Synthesizer [Moog], Vocals – Shahzad Ismaily
Drums, Percussion, Electronics, Vocals – Ches Smith
Guitar, Vocals – Marc Ribot
Mixed By, Producer – Greg Saunier

Marc Ribot is één van de meest gewaardeerde gitaristen sinds Jimi Hendrix. Hij is bekend als gitarist bij oa Tom Waits en John Zorn. Met die laatste zal hij op Gent Jazz 2013 te zien zijn tijdens de 'Zorn at 60'-dag. Hij speelde ook met oa Madeleine Peyroux en Elvis Costello, namen die eveneens hoog op het programma staan dit jaar op Gent Jazz. Ribot heeft ook al jaren zijn eigen projecten, oa solo en met Cubanos Postizos en Really The Blues. Ceramic Dog is nog een ander en dat is vooral blues-, rock- en noise-gericht.
Op 24 februari sloot Ceramic Dog in Lantaren Venster een Europese tournee af om de nieuwe cd voor te stellen, die helaas met enige vertraging wordt uitgebracht. Tijdens dat concert kreeg het publiek bakken blues over zich heen, afgewisseld met noise rock, eigenzinnig singer songmateriaal en ’n uitstapje naar jazz oude stijl. Daarbij gunden zij zich alle vrijheid en, zoals de meest versatiele jazzmuzikanten dat kunnen, kwamen zij daar schitterend mee weg.
De cd opent met een gitaar die doet denken aan PJ Harvey, maar eens Ribot begint te zingen en Ches Smith invalt, verdwijnt die vergelijking als sneeuw voor de zon. 'Lies My Body Told Me' is een intense jammerzang die als een rotsblok van grote hoogte omlaag rolt, een klaaglied dat nog maar eens oude wonden openrijt. Het rocken gaat nog harder door op titelnummer 'Your Turn' dat zonder woorden wild om zich heen slaat. Op 'Masters Of The Internet' wisselen de heren het geweer van schouder. Met Arabische invloeden verklanken zij de frustratie van muzikanten in het gratis downloadtijdperk. 'Keefus Ciancia' plakt er samples bij en 'Dan Willis' een terroristische blaaspartij. Met deze track schuift de cd de werelden van jazz in, hier met invloeden uit wereldmuziek en op 'Ritual Slaughter' met waanzinnige uithalen die geen grenzen willen kennen. Waarop een kleine fanfare volgt, 'Avanti Populo', waarin Ribot de hoorn blaast. Het is de overgang naar 'Ain't Gonna Let Them Turn Us Round' dat oproept tot solidariteit en verzet. Ceramic Dog als pleitbezorgers voor een betere wereld? jawel, jawel. Met 'Bread and Roses', naar het gedicht van James Oppenheim gaan ze helemaal de demonstranten- en protesttoer op.
'Prayer' is weer wat anders. Een persoonlijk gebed dat aanzwelt tot een instrumentaal aanroepen, een schreeuw die weer wegebt, de verklanking van wensen en verwensen, wanhoop kneden tot hoop en kracht. Het vuur en de ontembare creativiteit van Jimi Hendrix komen weer tot leven. Met 'Mr. Pants Goes To Hollywood' gaat het trio de humoristische toer op, in instrumentale bluesrock met elektronica die aan oud leuks herinnnert van de Jon Spencer Blues Explosion. Hoe de muzikanten hier improviseren doet ook denken aan hun creatieve uitspattingen op het podium, waar ze dat een pak wilder doen. Het plezier maken gaat verder in een liefdesliedje, 'The Kid Is Back!' over vet worden, drinken en verliefd zijn. En met een onwaarschijnlijk onder handen nemen van 'Take Five' van Paul Desmond waar Dave Brubeck zo beroemd mee werd. (Wat dan weer doet denken aan Jon Irabagon's Outright die Take 5 van het origineel weg herscheppen.) Het blijft heel herkenbaar, maar wordt met een punkattitude omgevormd tot een rauw feestnummer. 'We Are The Professionals' zet dan met bombast en een vette knipoog naar Beastie Boys bijna een punt achter de bonte verzameling songs en instrumentale. Ches Smith en Shahzad Ismaily zongen hier en daar al wat mee, op deze track zingt Ches uit volle borst. Om af te ronden krijgt Your Turn een dol einde mee met 'Special Snowflake'... Een gordijn van confetti dwarrelt neer en het doek valt.
Krachtvoer! Ceramic Dog rocks !

Danny De Bock