Bert Dockx gitaar, Fred 'Lyenn' Jacques bas, Steven Cassiers drums

Op de hoes staat een tekening van wat een wit pistool lijkt op een zwarte achtergrond. Een pistool dat 'n beetje lijkt op dat van de film Videodrome van regisseur David Cronenberg zoals het uit een oud TV-scherm komt, vreemd omzwachteld. De tracks op deze cd zijn niet die voor een science fiction- of horrorfilm, al doet de muziek soms filmisch aan. Sommige van de elf instrumentale nummers zouden passen in een western sfeer of een plattelands film noir.
Wie de cd in een hokje wil plaatsen staat voor een moeilijke keuze. Is het bluesrock, is het jazz of nog wat anders? Het merendeel van de nummers op I/II zijn eigen bewerkingen van composities van anderen. Van jazzmuzikanten Sun Ra, Ornette Coleman, Charles Mingus), van popster David Bowie, van andere eigenzinnigaards Tom Waits en van Robert Wyatt tot filmmuziek van Ennio Morricone. En dan zijn er de eigen composities. Qua aanpak leunt Dans Dans sterk aan bij die van avontuurlijke jazzmuzikanten. Live krijgt elk nummer toch weer een andere uitwerking, de muzikanten hebben een broertje dood aan het spelen van de versie zoals op de cd.
De covers zijn niet die van een coverbandje dat het origineel wil benaderen. Deze jongens zijn creatief. Ze strippen een bestaand nummer tot de essentie en bouwen het dan naar eigen goeddunken weer op. Wat telkens smaakvol gebeurt. In Mothers of the Veil van Ornette Coleman bvb verwijst de gitaar naar het eind naar How High The Moon (jazzstandard van voor de tijd van Ornette). Deze muzikanten mogen echt hoog mikken, zij veroorloven zichzelf veel vrijheid en zij kunnen daar ook mee omgaan. Zij plukken uit verscheidene genres en periode in de muziekgeschiedenis en doen er hun heerlijke ding mee.
U las vast elders al lovende woorden over de nieuwe van Dans Dans. Bij flink wat recensenten raakt deze plaat/cd (je kan kiezen) meer dan één gevoelige snaar en de groep bouwt geleidelijk een groeiend publiek op. Hun muziek is dan ook niet als hermetische poëzie hoewel er meer in kan gebeuren dan in de meeste popsongs. Zij is er voor wie houdt van gitaarrock en zowel van dromerige en gevoelige als van danserige en opzwepende. Deze groep gaat nog meer dan al het geval is over landsgrenzen reiken en behoort tot het beste van wat ons landje rijk is op rockerig vlak. Check hun namen als je ze nog niet kent, dit zijn geen beginnelingen.

Danny De Bock