David Murray, tenor saxophone; Marc Cary, piano, organ; Jaribu Shahid, bass; Nasheet Waits, drums; Bobby Bradford, cornet (on The Graduate), Macy Gray and Gregory Porter: vocals

Misschien was u er ook bij toen met David Murray ‘plays Nat King Cole’ een Latin feestje losbarstte op Jazz Middelheim. Dat groots opgezette concert waarmee het festival de editie in 2009 afsloot, ligt alweer enkele jaren achter ons. Nu is David Murray op toer met Macy Gray.

Na N-Amerika, Japan en Brazilië is Europa aan de beurt. Hoog tijd dus om het eens te hebben over de nieuwe cd ‘Be My Monster Love’.
De jonge David Murray liet zich beïnvloeden door de free jazz en speelde jaren mee in de voorste gelederen van de avantgarde jazz, maar om zijn eigen sound te vinden luisterde hij ook naar mainstream groten zoals Coleman Hawkins en Ben Webster. Met de jaren is Murray uiteenlopende kruisbestuivingen gaan opzoeken, o.a. met poëzie, funk, Afrikaanse folk en latin. Hij schrikt er ook niet voor terug om projecten op te zetten die een heel ruim publiek kunnen aanspreken. Deze zomer verscheen ‘Be My Monster Love’ met soul/R&B-ster Macy Gray, maar ook met de soulvolle mainstream zanger Gregory Porter én op een track zelfs Murray’s leraar van lang geleden: trompetspeler Bobby Bradford. Het is een album met veel soul en een paar mooie boodschappen plus nog een dosis spanning en horror.
Horror? Je moet wel naar de tekst luisteren om de verwijzingen naar horror movies te horen, maar de tragiek in de hunkerende stem van Macy Gray helpt je wel op weg in ‘Be My Monster Love’. De muzikanten zorgen voor een spannende begeleiding. Dit volgt op het vurige ‘French Kiss For Valerie’, de vlotte en warmbloedige liefdesverklaring van Murray voor diens echtgenote waarmee de cd begint.
Spanning vind je ook op ‘Stressology’ met solo’s van Murray waarbij invloeden van zowel free jazz als van swing en bop weerklinken, van de immer uitstekende drummer Nasheet Waits die met rollende bewegingen je hoofd doet tollen en van pianist Marc Cary die nerveus op de toetsen tekeer gaat en de ritmetandem hem op de hielen zit. Na het uitfreaken is het lekker dansen geblazen met ‘Army Of The Faithful’ en het zingende hart-met-een-missie dat Gregory Porter heerlijk vertolkt. Denk misschien even aan de funky jazzy stuff van Al Jarreau ea, maar niet te lang, want dit komt met een stevige groove die met beide voeten in de 21ste eeuw danst. Marc Gray swingt hier als een antwoord op Count Basie.
Op ‘Sorrow Song’ doen de vetsappige sax en de heldere piano je je zorgen vergeten. ‘About The Children’ en ‘Hope Is A Thing With Feathers’ - opnieuw met Porter - brengen nog meer food for your soul en dit zijn heel toegankelijke jazzy liedjes. ‘The Graduate’ dat op de cd de twee van elkaar scheidt, doet vrolijk en vrij een ietwat hoekig dansje. Daar kijkt Thelonious Monk om de hoek en na enig bijna duikelen duiken fragiel de enige en opmerkelijke trompetklanken op dit album op.

Dit is een schijf die rijkelijk inspeelt op het motto van jazz voor iedereen. Hier is pak aan, dit sluit ook aan bij the Duke.

Danny De Bock