Didier Laloy diatonische bandoneon
Tuur Florizoone chromatische accordeon

De 'twee gigantjes' over mekaar of is het mét elkaar? Didier Laloy en Tuur Florizoone zijn immers aan mekaar gewaagd al zijn ze wél verschillend gewapend : Didier met de diatonische trekzak, bekend vanuit de folk en Tuur met de chromatische Harmonica, zoals de geschiedenis wil, een instrument met verschillende toonaarden, gekend vanuit de musette of de jazz en da's nu net wat voor Tuur. Beide muzikanten hebben elk immers een aparte achtergrond maar dat maakt net zulks een duo erg interessant. Er zijn trouwens aardig wat verschillen tussen beide instrumenten maar laat het ons makkelijk houden op een eerder basic instrument, de bandoneon van Didier, of het 'volledigere' apparaat, mooi voor harmonieën, de chromatische Accordeon van Tuur. Beiden speelden reeds eerder en dikwijls samen, ze voelen en vullen mekaar aan en dus gaan ze zeker niet duelleren. Hier worden eerder samen verhaaltjes verteld en stemmingen geschilderd en dat trok eerder al volle zalen, dus laat ons vooral dan maar es luisteren ook, later hoop ik zeker nog es een concert mee te pikken want hier in het Mechelse liep ik het mis wegens werk ... Ieder schreef voor deze CD wat composities. Didier schreef er 4 en Tuur neemt de andere zes voor zijn rekening. Laat ons eens luisteren om te zien waar de duidelijke verschillen zitten én of we die d'er kunnen uit halen ook ? (al heeft dit niet echt belang) Eerste aan zet is Tuur met 'Disco Tuur', een mooie opener met een melodie die wat dramatisch jachtig je adrenalinepomp in gang zet . Je luistert geboeid en dan is't al gedaan want 't eindigt ineens, wat abrupt, maar wel erg passend ook... 'Romaniste' is qua aanzet dan wat voorzichtiger en walst je traag en een beetje treurig verder, een ongetwijfeld romantische achtergrond heeft die, en da's er eentje van Didier. We zitten al over de helft van de track als het buitje opklaart en alles wat vrolijker wordt, maar 't blijft boeiend en, gelijk met de muziek, sta je zó op je tenen. Te vermelden valt dat zonder andere bijkomende instrumenten dit allemaal wat sacraals heeft en je luistert dan ook eerbiedig, liefst ook zonder praatjes in de buurt... Zo ook is 'Butterfly Valley', ongewoon kinderlijks mooi en net zo zuiver ! 'Contamines, mon joie' smaakt dan weer erg lekker door het samenspel, samen, maar toch ook apart, mekaar toedekkend, instoppend aan de zijkantjes... Je verwacht en vermoedt dan ook een machtig applaus in de theaterzaal, elke theaterzaal waar beiden dit ooit al speelden. Sluit je ogen en raar genoeg zie je't dan ook zo direct voor je ! Melancholie volgt dan in een stuk dat gecomponeerd werd door Didier Laloy/Tanguy Thoveron en de accordeon wordt daarbij op de kast met de hand aangeslagen in een passende percussiekadans en vantijd hoor je het spel van de wind door de blaasbalgen, 'Lisbonne' ...la tragédie denk je daar dan bij. 'Tragédie Lego' sluit daar dus erg passend op aan, ademt nu opstandigheid uit en beide muzikanten vormen daarbij één front. Je voelt je eigen bloed door d'aderen kolken, voert mee de strijd en je gaat gelijk mee de barricaden op. 'Allons, vers la liberté', mes camarades !'...Ja, aan fantasie heeft het me nooit ontbroken... 'Rue St.Géry' brengt daarna de rust terug en ofwel is't nu slenteren door een donkere straat, huiswaarts toe met de deemoed van het alledaagse leven bovenop je wezen, ofwel kan dit eveneens aardig begeleiden bij het rustig ontwaken van een plattelandsdorp. De eerste luiken gaan daarbij open, de dag klaart maar 't blijft voor de rest toch nog nog even stil...Ja, dat heb je zo met accordeon, die emotionele uitstraling is zóooo groots...soms denk ik dat geen enkel ander instrument dat op dezelfde manier kan bevatten, behalve de piano dan. Eens goed wakker daarna, ga je dan aan de slag en da's wat 'Furlu' nu net ook doet, met de schouders d'er onder, gemotiveerd maar ook erg gedoseerd, ja de werkendag duurt immers nog lang ! In deze 'Furlu' zit dan ook een pauze bij ingebakken met een conversatie vol éénstemmigheid. daarna gaat het tempo terug omhoog want anders blijft den baas natuurlijk niet content ! De stemmen, die conversatie, die blijft men daarbij echter voeren maar uiteindelijk, dat voel je, komt er toch overeenstemming. 'Guyzing', da's er nog ééntje van Didier, ademt dan voor het eerst op deze schijf folk uit, de vreugde van het volksdansen ook en de verbondenheid met de natuur. Hier gaan beide instrumentalisten dan ook weer hand in hand in een rondedans van samenspel en mekaar in en aanvullen en uiteindelijk mag de 'Pas encore' van Tuur daarna het licht uitdoen maar niet vooraleer het terug rustig in en uit ademhalen is...
Grote en kleine emoties, gevangen in de wind van twee blaasbalgen, da's wat deze CD uitademt en da"s nu net het gepaste werkwoord daarbij zie ! Héél erg fijne CD voor gevoelige zielen zondermeer !

Winus