Kaja Draksler - piano

Kaja Draksler groeide op en kreeg haar eerste muzikale opleiding in Slovenië. In New York volgde zij les bij Vijay Iyer en Jason Moran. Zij verblijft nu al enkele jaren in Amsterdam waar zij klassieke compositie ging studeren.
Zoals vele muzikanten heeft zij verschillende projecten. Eén daarvan is vrije improvisatie in duo met Matiss Cudars, een jonge gitarist die soms in België opduikt in groepen met bassist Lennart Heyndels, bvb. How Town. Eind maart trad Draksler nog op in La Resistenza in Gent samen met drummer Onno Govaert (van Cactus Truck). Je vindt haar dus in kringen die zich vrij bewegen.
De kans om deze solo-cd te maken dankt Kaja Draksler aan het Ljublana Jazz Festival in haar land van afkomst en met 'The Lives Of Many Others' gooit de jonge pianiste hoge ogen. In haar stukken trekt zij zich niets aan van afbakeningen als hedendaags klassiek en jazz. Liefhebbers van vrije muziek heeft zij van bij de openings- en titeltrack op de hand met een flink stuk piano bespelen als een percussie-instrument. Halverwege dat nummer gaat ze over in een speelse fijngevoeligheid die zowel naar klassieke muziek als naar jazz verwijst. In het verdere verloop van de cd passen vaak adjectieven als delicaat en teder, vloeiend en zangerig, maar Kaja Draksler schotelt de luisteraar ook stevige tot zware kost voor met schokkende en hamerende bewegingen.
Net zo min als de pianiste wakker ligt van de vraag of ze jazz of klassiek speelt, maakt ze zich zorgen om de volumeknop van de luisteraar thuis. Soms speelt zij heel traag en zacht, soms heel luid en snel en daartussen ligt een wereld van mogelijkheden. In haar aanpak doet ze denken aan de fysicus in Vijay Iyer die zowel geïnteresseerd is in wat de trillingen van de muziek teweegbrengen als in de schoonheid van opeenvolgende of samengespeelde noten. Alnaargelang je eigen voorkeuren kan je haar spel met dat van grote pianisten associëren, soms ook volgens je eigen stemming. Afsluiter ‘Delicious Irony’ illustreert dat misschien nog het beste. Denk je aan Bill Evans, aan Monk, aan nog oudere jazz of toch meer richting avantgarde in de klassieke muziek? Doe de test. Misschien vind je het wel bovenal en zonder meer heel fijne muziek.

Danny De Bock