Sanne Huysmans - zang
Niels van Heertum - euphonium, flugelhorn
Benjamin Sauzereau - guitar Hugo Antunes - double bass Lander Gyselinck - drums
Seppe Gebruers – piano

Het is geleden sinds 2010 dat we Sanne Huysmans en Niels Van Heertum samen op het podium zagen. Dat was in een vorige , jonge formatie, ook een sextet toen dat 'Maison on the Rocks' noemde. In de Mechelse JaZZZolder was dat, want daar zijn er wel es meer tryouts en treden er jonge formaties op. Nu, goed drie jaar later, ligt een opmerkelijk mooie CD in het winkelrek, eentje  van Mount Meru, weer een zestal, maar met andere muzikanten en enkelen ons al genoegzaam bekend uit de jongere generatie jazzstrebers. Nu, dat maakt dit Arbres' niet tot een jazzplaat, is ook helemaal de bedoeling niet maar omwille van de ons bekende musici vind je't hier dus bij de jazzrecensies (ook al omdat wij hier geen 'pophokje' hebben...) Het creatieve, schrijven en arrangeren bleek in 2011 al snel rond voor Mount Meru maar toch duurde het tot nu vooraleer de CD uitgebracht werd. Dat had dus alles te maken met het tekenen voor het Nederlandse Challenge kwaliteitslabel en dat label maakte er, zo blijkt nu, mooi werk van, dus dat kon wel effe duren ook (hoewel 2 jaar wel erg lang lijkt, vooral als je jong bent en vooruit wil)...Maar de band staat er absoluut achter en wellicht volgen in het najaar en rond de jaarwisseling dus nog wat concerten in een try-outtournee. Iets om naar uit te kijken want...
 
'Arbres' nu is een mooie melodieuze plaat. Gezongen wordt er in de Franse landstaal omdat het Frans nu eenmaal alles zo veel mooier laat klinken, maar, behalve de tekst van het titelnummer, zijn er helaas wel geen songteksten te vinden op of in de verzorgde CD-hoes als bijlage en da's best spijtig voor diegenen die, net zoals ik zelf, deze taal helaas niet zo machtig zijn. Temeer ook daar de teksten absoluut hun waarde hebben in dit Arbres verhaal van onverbloemd realisme, naturalisme vertaald naar woorden...De teksten zijn van de hand van Sanne Huysmans, de zangeres met de jonge stem, overtuigend vertellend, en van Niels Van Heertum, de euphoniumspeler, zeg maar tenortuba, soms ook op bugel. Poëzie op muziek is dit, een 'vijftig minuten kreet van klaagzang en passie over verveling, ongeloof en vooruitgang in een wereld die rotzooit', dixit Mount Meru. Dat dit kan in sterke songs, meestal mooie ballades, da's fijn voor ons, luisteraars en de liedjes spoelen zacht aan op de maat van een golfslag op het strand, soms eventjes klaterend als een sneller stromend beekje maar steeds zeer zuiver en warm, zou daar de opname in de Warande voor iets tussen zitten? Een enkele keer blijft het instrumentaal ('Que la Terre lui a chuchoté') en een andere keer raakt het bluesdriven ('Sous Verre') maar steeds is daar dat rustige komen en gaan van de zee, tot uiteindelijk ook afsluiter 'Arbre' de rimpels in het strand komt te vervagen...Alles start eerst aftastend op piano (Seppe Gebruers in een rol die we hem niet zo meteen toebedachten), komt daarna tot dansen maar meteen wordt ook de kernvraag gesteld :' zal de boom, die metafoor van datgene dat blijft en mogelijks overwint, het zinloze, hebzuchtige kunnen wegvagen ?'' Le Bonheur', eerste single, sluit daarbij mooi aan, Seppe traag vertellend, de band berustend, zalvend op gitaar (Benjamin Sauzereau) en strelend op de drums (Lander Gyselinck heel subtiel...) maar steeds naar het refrein toe openend als een bloem met de bugel van Niels om daarna terug te verstillen. Geluiden komen zacht soms aandrijven zoals in 'Dormez bien' dat uit een mist lijkt opgetrokken om wat dramatisch te worden door het spel van cymbalen en drums en de zwaarte van gitaar , zang en piano. Nee, de schoonheid van Mount Meru baadt zeker niet in vrolijkheid, zo ook 'Le Progrès' niet dat in een draaikolk naar het einde gaat. 'Quercus', een tweede instrumentale , gaat daar wat tragisch achteraan met een zwaarmoedigheid die door een zware bas (Hugo Antunes) in de verf gezet wordt. Hoe noem je 'Mission' dan met het ingeroffel van Lander en piano 'toetsen' van Seppe ? Plechtstatig ?...Jawel, maar gelijk ook weer treurig...In eenzelfde trend sleept 'L'ennui' voorbij, met cymbaalstrelingen, ingehouden drums en Seppe weer ingetogen vertellend aan de piano, bijgestaan door Benjamin op gitaar. Buiten vallen wat bladeren...jawel, deze schijf brengt je helemaal in herfststemming...'Le vent qui nous raconte l'histoire'. Het korte instrumentaaltje doet de titel alle eer aan, heerlijk ingevuld door bas, drums en gitaar en dan is daar 'que la terre lui a chuchoté...' waarschijnlijk het meest aan jazz hangende van de hele plaat en gelijk ook een uitschieter die je wat uit de droevenis verlost, muzikaal bedoel ik daarmee, want, helaas, de tekst ontgaat me...Even zit je dus op een zijspoor maar 'La Poésie du Mécréant' zet je terug on the road via een bedje van verdwaalde geluidjes, 'sur la rue' , die Mount Meru bewandelt. Het stukje breekt tussendoor evenwel even los om daarna ook met het getij weg te vegen. 'Sous verre' is dan het bluesdriven dingetje waar ik het in den beginne over had, alleen Sanne en Seppe aan de start tot omtrent halverwege de bas en drums ook invallen, vind ik mooi ! Het is daarna met 'Arbre' dat de cirkel rond is en de terugtrekkende zee de rimpels dicht slibt. Waarom ik deze droevige liedjes dan wel zo mooi vind ? Omwille van de schoonheid van het geheel, de zuiverheid, de subtiele muzikale invulling, het met grote, onschuldige(want jeugdige) ogen vragend rondkijken, omwille van de herfst, omwille van de taal, ...Alleen spijtig dus van die vergeten teksten...



 

Winus