Jeremiah Cymerman -Solo, klarinet & elektronica

Jeremiah Cymerman is klarinettist, componist en geluidstechnicus. Hij is een dertiger die nu al een aantal jaren op golven zit van indrukwekkende creativiteit. In 2008 en 2011 verschenen bvb. albums van hem op het Tzadik Records label van John Zorn. In 2013 bracht hij op zijn eigen 5049 Records label 'Sky Burial' uit waarop hij geflankeerd is door klarinettist Matt Bauder en trompettisten Peter Evans en Nate Wooley. Voor wie into vrije improvisatie is, kan hij geen onbekende naam meer zijn.
Ongeveer tegelijkertijd verschijnen nu van hem twee cd's. 'Pale Horse' met cellist Christopher Hoffman en drummer Brian Chase en 'Real Scars', een solo-cd. De solo-cd komt hij voorstellen in België in de Singer in Rijkevorsel en in Le Vecteur in Charleroi.
Wij mochten 'Real Scars' al voor de release beluisteren, dus spitsten we de oren. We hadden in 2013 meermaals het donkere 'Sky Burial' opgelegd en waren daar soms niet goed van geweest. Wat de heren klarinettisten en trompettisten op die cd aan klanken en geluidsgolven hadden geproduceerd, grensde immers aan het ongelooflijke. Met en zonder elektronica hadden zij indringende en meeslepende, afgewerkte stukken opgenomen die deden denken aan een soundtrack voor het grensgebied tussen leven en dood. Met klanken die o.a. luchtstromen en andere natuurelementen leken te verbeelden werden we meegevoerd langs rustgevende en onrustwekkende, soms zelfs angstaanjagende passages. We waanden ons tussen aardse landschappen en bovenaardse sferen.
Met de drie titels op 'Real Scars' lijkt Cymerman ons tot op zekere hoogte in het verlengde van die sferen mee te nemen. 'Old Wounds' en 'Deep Cuts' komen over als bezinningen over pijn en lijden. Over oude wonden die aanleiding blijven geven tot zure oprispingen en acute pijnopstoten die langzaam weer wegebben. Het derde stuk, 'Family of Origin', krijgt iets van een zoekend filosoferen waar de oplossingen voor vragen lijken te ontsnappen. Telkens weer komen we in schemerzones terecht waar concrete en vage, moeilijk te identificeren elementen elkaar aanvullen.
Ook op zijn eentje weet Cymerman overtuigend te vertellen met alleen zijn eigen verhalen, zijn klarinet plus elektronica. Soms herken je duidelijk de klarinet, soms hoor je heel goed waar de elektronica aan het werk is, maar andere keren is het verre van duidelijk of hij puur dan wel bewerkt klinkt. Cymerman tast op erg fascinerende manieren grenzen af; de grenzen van zijn instrument, de mogelijkheden van elektronica en tegelijk de grenzen van manieren om meeslepend te vertellen. Hier doet hij dat met drie stukken en een totale duur van een half uur.
In vergelijking met 'Sky Burial' is 'Real Scars' iets toegankelijker en beter verteerbaar. Hoewel een duistere tovenaar is Cymerman solo niet zo overweldigend zwaar en dus ook een aanrader voor wie het gebied van de vrije improvisatie aan het verkennen is. Voor de grote liefhebbers is aanwezig zijn in De Singer 24 januari of in Le Vecteur de 25ste wellicht een must !
  

 
 


 

Danny De Bock