Joe McPhee, sax en trompet; Chris Corsano, drums en percussie

MNÓAD is een Waals evenementenplatform dat, vaak in Le Vecteur in Charleroi, concerten, performances, tentoonstellingen en meer moois organiseert. MNÓAD documenteert adhv cd's soms artiesten met wie het uitpakt en zo bracht het recent deze 'Dream Defenders' uit. Deze cd is de derde live-cd van het McPhee-Corsano Duo. Het Amerikaanse platenlabel Roaratorio bracht eerder concertopnamen uit van 2010, 'Under a Double Moon' live in Parijs en van 2011, 'Scraps and Shadows' live in Milwaukee. MNÓAD zet de reeks verder met een concert uit 2012, live in Le Vecteur.

Joe McPhee speelt al bijna zo lang in de free jazz mee als het genre bestaat. De eerste platen waar hij op mee speelde zijn van tweede helft jaren '60 en sindsdien is de man uitgegroeid tot een levend icoon. Om de muziek van deze blazer met platen te documenteren richtte Werner X Uehlinger in 1975 Hat Hut Records op. In dat jaar werd Chris Corsano geboren. Deze slagwerker heeft in improvisatiekringen intussen ook grote faam gemaakt. Zowel McPhee als Corsano spelen tegenwoordig soms samen met Evan Parker, een andere eminentie van de free.
Op 'Dream Defenders' horen we het duo doen wat jazzmuzikanten in de regel altijd doen: zij verbinden het oude met het nieuwe en zij improviseren met een eigen stem. Die basisgegevens openen perspectieven en laten werelden van verschil toe. Gezien hun vrije invalshoek hoeft het niet te verwonderen dat McPhee en Corsano graag nieuwe mogelijkheden onderzoeken en dat zulks niet resulteert in hapklare duetten.
Op 'Dream Defenders' zijn meermaals thema's van standards de basis voor de vrije improvisatie. Het 19de eeuwse 'Lift Every Voice And Sing' is 'Lift (For the Dream Defenders)' geworden en 'Evidence' van Monk heeft het duo geïnspireerd voor 'Other Evidence' en 'Circumstantial Evidence'. Maar de cd begint rond de andere kant van de stelling 'It Don't Mean A Thing If It Ain't Got That Swing'.
'Ain't No Thing (For Duke Ellington)' geeft meteen een idee hoe McPhee en Corsano tradities van antwoord dienen. Van de melodie van 'It Don't Mean A Thing' is geen spoor te vinden en swingen in de oude zin doet het geenszins. Maar met rollende drums komt er veel beweging in en met zowel wilde als traag slepende sax wordt het een aangrijpend stuk. De free jazzmuzikanten kunnen klinken als woeste krijgers, maar ook als tedere anarchisten. 'Lift' - gebaseerd op het Afro-Amerikaanse anthem van hoop en vrijheid - beginnen ze als vredelievende idealisten, maar gaandeweg schijnen ze overhoop te liggen met de realiteit.
'The Icarus Effect' is opnieuw een nummer dat Corsano op gang trekt met levendige percussie. Daar horen we McPhee op trompet met een figuurtje dat zowel de indruk verklankt van een opstijgen als één van neerdwarrelen. 'Other Evidence' biedt een hoge herkenbaarheidsfactor in het thema van Monk, maar het wordt ook aan flarden gespeeld. Met 'Tell Me How Long Has Trane Been Gone (for James Baldwin)' komen we weer uitdrukkelijk bij de Afro-Amerikaanse zaak. De titel verwijst naar de roman 'Tell Me How Long The Train's Been Gone' van Baldwin, een homoseksuele schrijver die het vaak had over raciale en seksuele problemen. Ook hier komen McPhee en Corsano heel gevoelig voor de dag, ingetogen en zangerig zij het (ook) op onconventionele wijze.
'Dream Defenders' vindt op een boeiende manier aansluiting bij de roots en de beweegredenen van de free jazz in het bijzonder, maar ook bij oudere jazztradities. Tegelijk laat het een knappe samenwerking horen tussen muzikanten van verschillende generaties die helemaal in het nu spelen.


 

Danny De Bock