Peter Evans, trompet en piccolo trompet; Sam Pluta, live elektronica; Ron Stabinsky, piano en geprepareerde piano; Tom Blancarte, bas; Jim Black, drums en percussie

Sinds de klassiek geschoolde trompetspeler Peter Evans als thuisbasis New York heeft, is hij in de voorste gelederen te vinden van de improvisatie. Niet dat hij zich daartoe beperkt, maar hij werkte bijv. al samen met saxofonist Evan Parker, trompettist Nate Wooley, bassist John Hebert en celliste Okkyung Lee. Hij is ook vast lid van Mostly Other People Do The Killing. Het Jerome Foundation's Emerging Artist Program bedacht Peter Evans met de opdracht voor enkele composities.

'Destination: Void' is de opvolger van 'Ghosts' dat in 2011 hoge ogen gooide. Daarop vertrok het kwintet soms van standards. Op de nieuwe cd lijkt dat niet het geval te zijn. 'Destination: Void' wijst schijnbaar veel meer richting filmmuziek. De verleiding is zelfs groot om deze cd-bespreking bondig te houden als een filmrecensie en zeker niets teveel te verklappen. De uitdaging om u nieuwsgierig te maken naar de intrigerende kwaliteiten van deze muziek is evenwel groter.
De cd bestaat uit vier lange stukken, a.h.w. vier hoofdstukken. Opener 'Twelve (for Evan Parker)' zou kunnen passen bij een multimediaspektakel, het vraagt bijna om beelden en kleuren. In de eerste twee minuten horen we vooral Evans wiens snelle, beweeglijke trompetspel elektronisch wordt bijgekleurd. In minder dan twee minuten heeft hij zich een motiefje gekozen en de volgende 10 minuten speelt hij weinig meer dan bijna machinaal dezelfde opeenvolging van vijf noten. Dan zijn het de andere muzikanten die zorgen voor de beweeglijkheid en ideeën in het lange stuk. Het heeft iets als bandwerk in een wereld in een rat race, waar het bandwerk doorgaat als veel activiteiten stilvallen.
'For Gary Rydstrom and Ben Burtt' gaat dan helemaal richting cinema. Rydstrom en Burtt zijn sound designers die hebben meegewerkt aan films als Backdraft, Finding Nemo, Star Wars, E.T. en dit nummer pakt direct uit met dramatische kracht. Met drumslagen, trompetuithalen en elektronische klanken komen we in een sciencefiction-omgeving terecht vol onheilspellende electronic data processing. Je zou kunnen gaan denken dat deze cd uitnodigt om in te gaan op relaties als individu en samenleving, muzikant en instrument, mens en machine of menselijk denken en artificiële intelligentie.
'Make It So' is een traag stuk dat rustig de lijn van de filmmuziek verder doortrekt. Het trekt ook rustig een andere lijn door, nl. dat de muzikanten vaak met weinig variatie hun instrument met maximaal effect inzetten. Daarbij gaan zij geregeld voorbij de klassieke grenzen van hun instrument, waar dan de live elektronische bewerking soms nog bijkomt en de schemerzone uitbreidt. De rust van 'Make It So' blijkt de stilte voor de storm. 'Destination: Void' is behalve scienfiction ook een zinderende thriller.
'Tresillo' sleurt de luisteraar in het laatste, superspannende half uur mee naar de finale en de afwikkeling. Het is goed voor een rotvaart die steeds sneller gaat, tot een climax en rust komt, maar opnieuw gaat de drang naar meer en sneller aan het denderen. Na nog een climax ontvouwt zich heerlijke schoonheid, die ook weer wordt verlaten, voor een donker en driest slot. Waarna de stilte hard aankomt.


 

Danny De Bock