| |
|
|
Bart Maris, trompet; Quentin Biardeau, sopraan- en tenorsaxofoon;
Valentin Ceccaldi, cello; Gabriel Lemaire, alt- en baritonsax,
klarinet; Adrien Chennebault, drums
In Walabix heeft Bart Maris vier Franse wapenbroeders gevonden. Voor
de opnames van deze cd hadden ze begin mei 2014 een warm-up tour.
De intro op sax doet exotisch aan en valt heel even, vaag, te
associëren met Rudresh Mahanthappa. Die gedachte, als ze al opduikt,
moet gauw baan ruimen, reeds voordat percussie en trompet zich
aandienen. 'Ingram' klinkt als een vrije improvisatie van vijf
muzikanten die hun tijd nemen om met een eigen drive iets op gang te
trekken - een setting waarin Bart Maris zich als een vis in het
water voelt, een improvisator tussen geestesgenoten. Samen ontbinden
ze hun duivels, samen gaan ze loos en samen binden ze ook weer in.
Het openingsnummer lijkt er één om duivels uit te drijven, want
daarna volgt met 'Iciba' iets van een aparte schoonheid. Iets wat
past bij ochtenddauw, zo je wil een tegenhanger voor de standard
'Softly As In A Morning Sunrise', of verhaalt over een wandeling met
rubberlaarzen in een polderlandschap - en dan kan je denken aan de
cd 'Krommekeer' van Bart Maris met Lode Vercampt die een persoonlijk
verslag leken te brengen van (een deel van) hun roots. In
betrekkelijke rust, of liever, aan een rustig tempo in betrekkelijke
rust gaat de muziek verder met 'Hotclu', dat heel dicht in de buurt
komt van een duet van cello en trompet. Nog meer in de lijn van
'Krommekeer'.
Met 'Astrol' belandt de cd in de sfeer van vroege free jazz met
verwijzingen naar Ornette Coleman met Don Cherry, Charlie Haden,
Billy Higgins. Voor wie een beetje vertrouwd is met het parcours van
Bart Maris komt dat niet als een verrassing, eerder als een vorm van
thuiskomen. 'Legram' dat rustig aanvangt met ingetogen gestreken
cello voert de luisteraar daarna met zachte drums en cymbalen over
pizzicato cello pus grote holle trom en mooie blazers naar een
intiem samenspel. Waarop glorieus 'Mat' volgt. Even lijkt het of een
doedelzak zich in het spel mengt in een stuk waarin krachtige
klanken zich in elkaar verstrengelen. Het leidt tot een collectief
hoogtepunt dat wegheeft van een heldhaftig strijdlied.
De cd sluit af met een soort coda, getiteld 'Anve'. Het is een
passend slot voor drie kwartier vrije muziek waarin Walabix en Maris
een heerlijke ontmoeting verklanken. Dit doet reikhalzend uitkijken
naar hun JazzLab Series tour deze maand.
Danny De Bock
|
