| |
|
|
Mattias Laga: clarinet & basclarinet
Michel Mast: tenorsax
Pieter Baert: piano
Xavier Verhelst: basgitaar, composities
Simon Raman: drums
The Wofettes
Cécile Broché: violin
Anouk Sanczuk: violin
Eline Duerinckx: cello
Op de eerste tonen van deze cd kan je makkelijk denken dat je de
begintune hoort van een tv-serie. Eén waarbij de openingstitels steevast
op lentebeelden staan met fris groen gras, een blauwe hemel, een wei,
paard en bloemen - of neen, het moeten konijntjes zijn, want de titel
van de eerste track heet 'The Rabbits Are Restless Tonight’. Die titel
moet wel verwijzen naar 'The Natives Are Restless Tonight' en naar oude
jungle movies. WOFO ontwikkelt hier samen met de Wofettes een vrolijk,
leuk en levenslustig nummer dat folk, pop en kamermuziek combineert. Met
een lekkere timing voegt de pianist er in een swingende groove een geut
vlotte jazz aan toe. De humor en de vreugde die hier weerklinkt, kunnen
een beetje doen denken aan Sweet Defeat, van wie we op deze bladzijden
onlangs een fijne cd bespraken. Die associatie wordt ook in de hand
gewerkt door de aanwezigheid van cello en basklarinet. Hier is de
instrumentale bezetting, met piano, 2 blazers, drums en veel snaren
evenwel breder en de lach lichtvoetiger.
De cd is een aantrekkelijke verzameling van uiteenlopende stemmingen en
schetst kleurrijke taferelen. 'Whether The Shrimps, or Crawfish Grey...'
is misschien zo elegant dat het er wat over is, maar tegelijk blijft het
fijn, doet het vrouwelijk aan en refereert het naar humor die
absurditeit opzoekt. Daarmee doet WOFO ook wat denken aan Flat Earth
Society. Met Michel Mast is er ook een fysieke link met FES in de groep.
WOFO komt evenwel met een eigen gezicht naar buiten, via de composities
van bassist en bandleider Xavier Verhelst. Hier vind je uitingen van
jazz die vooral bij folk en wereldmuziek aanleunen en soms in de lijn
komen van wat een Jenny Scheinman kan brengen. In filmisch aandoende
vertelsels kan het er behalve luchtig (en ook wel eens kluchtig) voorts
melancholisch en teder aan toe gaan, bijv in 'Enneapodia'. 'Galicnik’
gooit vrolijk jazz- en Balkan-invloeden bij elkaar. Het mag gezegd, deze
mengvormen stralen. Het blijft allemaal netjes en dat vormt geen
bezwaar, deze muziek is zo fijn, speels avontuurlijk.
Echt iets voor wie graag hartverwarmende en kwaliteitsvolle
instrumentale muziekjes wil horen.
|
Danny De Bock
|
