Het tweede album van 3/4 Peace valt meteen op door de zwart-witte hoes. Met tekeningen van Bart Stolle staat het woord artwork hier volledig op zijn plaats. Werk van deze kunstenaar was recent nog te zien in het SMAK en in Zeno X Gallery. Geabstraheerde vormgeving combineert Stolle met een inhoudelijke fijngevoeligheid, hij houdt het graag bij de essentie. Met deze aanpak mijdt hij onwaarachtige franjes en andere ballast en tekent hij voor fascinerend werk dat uiterst fijn kan zijn.

De verpakking van het nieuwe album van 3/4 Peace sluit bijzonder mooi aan bij de muziek van dit trio, die zich laat omschrijven als rustige kamerjazz. Muziek zonder drums die weinig franjes vertoont, maar kan tintelen en sierlijk verder glijden - of kringelen, of heel traag voortbewegen. Nu eens fris en licht, dan weer rustig en diepgaand, steeds puur en schoon, op een bijzondere en eigen wijze intens. Kamerjazz die raakvlakken heeft met klassieke kamermuziek en meer.

Dat deze aanpak bij dit trio zo goed werkt, hoeft niet echt te verbazen. 3/4 Peace is intussen al enkele jaren een working unit. De drie muzikanten zijn ook niet van de minste en profileren zich alledrie wel vaker in muziek die sober en intens durft te zijn. Ben Sluijs heeft al jaren eigen groepen en staat ook bekend voor zijn intense samenwerkingen met pianist Eric Vermeulen. Brice Soniano duikt in onze kontreien almaar meer op in bijzondere bandjes, bijv. bij Natashia Kelly en Harmen Fraanje. En Christian Mendoza kom je in speelse, levendige groepen tegen, maar ook bijv. in duo met Heleen Van Haegenborch vertrekkend van Bach. Alledrie weten ze heel helder ideeën te verklanken, en daarbovenop blaast Sluijs zijn unieke ruis, die de intimiteit verhoogt.

Op 'Rainy Days on the Common Land' trekt 3/4 Peace de lijnen door die zij al inzetten van bij hun eerste album, met vooral composities van Sluijs die hun kracht al bewezen hebben plus sterk werk van anderen. Van Sluijs vinden we hier bijv. het romantisch "Still" en zijn swingende ode "Someone Like Lee" - voor Konitz. Anderen zijn bij 3/4 Peace de andere groepsleden en componisten uit de galerijen van Grote Namen. Op dit album Bela Bartok, van wie zij de openingsmelodie van het "Bartok Violin Concerto" een originele uitvoering geven. En dan zijn er het bijna zangerige 'Hope' van Mendoza dat vrolijk huppelt en het lieflijke 'Les Noces De Behleem' van Soniano. Waarmee we bij nog een kenmerk van 3/4 Peace komen: een neiging soms tot sacraliteit. Live kan je dat bijv. al eens meemaken met "Le baiser de l'enfant Jésu" van Messiaen.

Zowel op plaat of cd als live zorgt dit trio voor een bijzondere belevenis. Rustig, maar innemend. Je kan er mensen bij zien ontspannen en knikkebollen terwijl anderen aandachtig zitten te kijken, te luisteren en genieten. Op één of andere manier voert 3/4 Peace je mee, weg van onwaarachtige franjes en andere ballast.