In een productie van de Gentse jazz en folk geïnspireerde groep Alfredo verscheen er begin deze maand op het kersverse label 'Solidude Records' een eerste schijf maar helaas wel één tegen een tragische achtergrond geplaatst. De bijtitel 'A Tribute to Sam Coenegrachts verklaart daarbij al alles. Deze jonge gitarist/zanger, eigenlijk nog maar net jonge vader ook, kwam tijdens een wandeling jammerlijk en met dodelijke' afloop ten val in het verre Noorwegen, op het Noorse eiland Senja, waar die verbleef ter gelegenheid van een concert... 'to my true love Sam' staat er op het voorblad van het verzorgde tekstboekje dat bij de CD zit en de meeste teksten zijn dan ook van de hand van Kris Auman, z'n vrouw, hier bij Alfredo beroert zij tevens de bas (ook bij Django project ' Monkey Business'). De CD is, gezien het gegeven , een erg intimistisch terugdenken aan Sam Coenegrachts , de bezielde en enthousiaste Django performer (zie ook 'La Femme Belge'). Zijn nummers hier, niet eerder gepubliceerd, worden erg mooi ingevuld door de vertolkingen van o.a. een eerdere leerlinge van Kristen Cornwell en Annu Junnonen aan vocals : Astrid Creve en da's meteen heel erg raak. Marijke Hellemans op gitaar raakt je meteen ook op de gevoelige plek tijdens het eerste nummer 'Hope' , dat meteen de teneur aangeeft. Vaderlijke liefde voor dochtertje Loucia met de tekst van Sam en op de muziek van Alfredo, hier met het wat Afrikaanse ritme dat percussionist Robbe Kieckens er in legt vervolgt daarna waarna dan weer de madness van deze wereld in enkele woorden raak gevat wordt in 'Guess it's over'. Ingetogenheid terug met het verdriet van Kris zelve in tekst en muziek van haar hand, machteloosheid naar muziek en woord vertaald in 'Mourke' . De ode aan Sam 'Midnight Prayer', een gearrangeerd nummer van Alfredo naar de muziek van Sam toont ondermeer het talent van solerende Marijke Hellemans op gitaar (in 't oog te houden !), die bijgetreden wordt door gastblazer Viktor Perdieus (o.a. Ifa y Xango)... 'I guess it's over', klinkt het, daar valt niks aan toe te voegen... 'My Gentle Fair' is daarna een trieste wals, eerste strofen slechts vocaal maar in de juiste teneur ingezet door een Astrid Creve, terecht aan het vocale roer blijkt nogmaals. 'Loucia' , het enige meer uptempo Afronummertje dat Kris schreef en Astrid van tekst voorzag arrangeerde de band dan als een kinderliedje voor de jonge dochter, een hink-stap spelletje als het ware, tussen de lijnen op de grond , en ook hier duikt Viktor Perdieus weer op om daar als een vrolijke vlinder tussendoor te fladderen. Deze CD besluit dan terug ingetogen en gepast met 'La Reine Morte & La Grenouille' : ...'There's no need for words... een intimistisch document om terug te denken aan Sam Coenegrachts is deze 'Midnight Prayer', op gepaste wijze muzikaal ingevuld en geproduceerd want helaas werd deze jongen véél te vroeg door de dood gegrepen, sometimes life sucks...