Als je aan Seppe Gebruers denkt, aan Ifa Y Xango of aan Andrew Cyrille, dan verwacht je bij Bambi Pang Pang ism de legendarische freejazzdrummer misschien eerder taaie muziek. Ook zulke nummertjes vind je op deze cd, maar vooral hoor je hier een zoeken naar de essentie. Een kernachtige aanpak en een drang naar eenvoud springen in het oor, zoals ook op Jazz Middelheim 2013, toen Bambi Pang Pang het coachingproject van het jaar was. Uit die samenwerking is deze cd voortgekomen, waarop geen enkel echt lange compositie voorkomt.
Het album begint bijzonder lieflijk en teder met 'Isme' van Viktor Perdieus. Dit komt bij een eerste beluistering zo mooi en helder over dat het weet te verrassen. Na het verrassingseffect blijkt het ook nog van een onvergetelijke schoonheid - het nestelt zich opvallend gemakkelijk in het geheugen. Zachte en rustige nummers volgen er verder nog, ze zijn zelfs in de meerderheid en telkens bespelen ze weer andere gevoeligheden. 'Frases' bijvoorbeeld lijkt eerder op droefenis te leunen, 'Sum' zet behoedzame stappen en 'Border/Grens' sluit bijna aan bij bespiegelingen van een Keith Jarret, maar dan in een notendop.
Die rustige nummers kom je dus tegen in een parcours dat hier en daar toch ook wel kronkelt. Zo klinkt 'Fuks' als tweede nummer hobbelig door de ongelijke stappen van een soort van walking bass. 'Threescore and Fourteen' is een korte improvisatie-gril die afklokt op minder dan 1'13". Hierop volgt een heerlijk hoogtepunt met 'Dr. Licks' dat fel uitpakt en uitnodigt tot een wilde dans die enigszins freaky mag zijn en toch beheerst blijft. Waarna alles weer vertraagt, ditmaal met een solo nummer van de drummer. Zijn 'Bottle of Drums' laat zoveel ruimte dat het uitnodigt om zelf in te vullen wat er niet is, wat jij er bij wilt horen.
Deze cd is het bewijs dat het coachingproject op Jazz Middelheim een souvenir in de vorm van een album waard was. Als deze cd verbaast, dan is het door de focus van de muzikanten en de meestal rustige, zeer fijnzinnige, creatieve samenwerking. De samenhang lijkt helemaal op het eind uit elkaar te rafelen in een herneming van 'Isme' - alsof dit uniek verband eenmalig moet blijven en daarom loslaat.