De kleine tour die de Zwitsers de bergen afrukte en ze naar die paar jazztempels in de Lage Landen bracht zit er weer op, al heb je in Maart nogmaals de kans om ze mee te maken, op 26/03 welbepaald, in het Jazzstation te Brussel. Wat ze hier achterlieten was de 2e CD van het vijftal met 7 composities van de leider , de saxofonist Christoph Irniger, de 'Italian Circus Story' CD die ze hier kwamen voorstellen en, ongeacht de wat zware indruk dat er soms blijft hangen, mag die d'er best wezen. Zo komt 'Jake the Snake' dan wel wat dreigend aanrollen maar die gaat wel statig verder als een zelfbewust krijger, onverschrokken en aangemoedigd door het 'voetvolk' . Het is allemaal erg sferisch, wordt doorspekt met gitaarlicks, aangestreken bas (Raffaele Bossard) en percussiedrumwerk (Michi Stulz) en dan kan het een stotterend verhaal worden zoals in 'Man Like' dat afgeremd wordt door Stefan Aeby op piano om dan samen met Christoph te besluiten. Die piano gaat inderdaad ook wel in mooie lijnen zoals bij het begin van titelstuk ''An Italian Circus Story' dat zich verder ontwikkelt in sferen op de gitaar die bijwijlen, door effecten, heel 'elektronisch' wordt. Een erg actieve ritmesectie zit daarbij voor een monotone saxpartij en naar het midden van het stuk toe gaat alles wat stilvallen dan...Die sax blijft echter rustig verder vertellen, sleept om zo te zeggen de boel terug in gang en het verhaal ontwikkelt zich daarna wat dramatisch, barst in plechtigheid uiteen en nijgt mij wat te veel naar bombast , toch wordt er aardig besloten. Niettemin vind ik 'Back in the Game' dan aardiger. Hier wordt er traag ingezet door de piano die ook na het bijvallen van de sax mooi mag verder schrijden, weer een beetje plechtig dus maar voor mij één van de beste nummers op de plaat.
 
Want 'Entering the Concert Hall' gebeurt weer heel schokkerig, met dramatische piano-aanslagen, ratata drums, hoekige bewegingen en je volledige aandacht opeisend. Te vermelden is toch weer dat zeer sferische gitaarwerk van Dave Gisler, snel en uitermate passend in die groepssound. Desalniettemin een wat vermoeiend nummer en ook 'Mondays' schept niet echt rust, heeft wel soms de neiging om in een 'klassiekere' plooi te vallen maar doet dat niettemin niet. Hier heeft de bas van Raffaele Bossard het voor het zeggen waarna de song zich langs valleien laat wegdijen om uit te monden in de wat filmische lyriek van 'Body Dope' waar het licht na de duisternis schijnt, een herbronnen met een sprankelende Stefan aan de toetsen en Christoph beaamt, ...een mooie finale van deze suite is het, een 'Italian Circus Story' die je aandacht verdient, het weze gezegd !