De titel van de cd draagt misschien iets filosofisch uit, iets psychologisch, vervat in een nuchtere vaststelling, een wijsheid. Men weerspiegelt waarlijk velen. De één al meer dan de ander en in de wijze waarop vallen veel verschillen op te merken, het gebeurt bij sommigen opvallender, bij anderen meer gefragmenteerd of verholen.
Laten we in het midden of voor dit trio de jaren van wijsheid (al even?) zijn aangebroken, in ieder geval is hun muziek met de jaren gesofisticeerder gaan klinken. Ontwikkeld hebben deze muzikanten zich duidelijk wel. Vijf jaar geleden klonken ze al als een hecht trio dat energiek uiteenlopende invloeden verweefde in muziek die moeilijke wegen en leuke paadjes opging.
Variatie is intussen nog steeds troef, humor is een vaste trek gebleven en meermaals passeren ook nog stukken met een filmisch karakter. Het soundtrackgehalte is van eerder schokkerig en expressionistisch naar surrealistisch en geraffineerd dramatisch geëvolueerd. Een filmische sfeer kan een kort, titelloos stukje kenmerken dat een droomtoestand lijkt te verklanken of opduiken in een langere compositie als 'Muziek weet niks'. Afwisseling en tempowisselingen vinden we al in de eerste nummers. 'Schaduwleven' ontwikkelt uit een klein motief bijna een wals, waar alras weer een kruis wordt overgetrokken. Leek het alsof rustig een suite begon, de openingstrack gaat naadloos over in 'Rebel Jazz To Rebel Against'. Daarin gaat het trio speels de dreigende toer op, met volle, rauwe bas en primitieve percussie, ahw klaar voor een gevecht, maar om te spelen. Het is één van die nummers waarin de drie gas terugnemen om dan weer van tempo te veranderen en vooruit te denderen - hier dreigend om dan toch plezierig te eindigen, in 'Muziek weet niks' om een surrealistische kant op te gaan.
Op de nieuwe cd bedienen de muzikanten zich ook van elektronica en dat doen ze alledrie. Soms om klanken te vervormen, waarmee een dromerige sfeer wordt opgewekt. Elders verbreden zij met onduidelijke samples en geluiden het pallet aan klankkleuren en gebeurtenissen. Op 'La laisse lointaine' bijv waarin de muzikanten eerst heerlijk spelen met verschillende tellen van stilte, wordt naar het einde een vreemde, machinale sample ingelast, waarna het spel met tellen van stilte wordt hernomen. De elektronische snufjes zijn er duidelijk om iets toe te voegen en niet zomaar. Ze passen in de totaalaanpak waarin rustige bespiegelingen en energieke bewegingen elkaar veelal sierlijk afwisselen en een enkele keer bruut. De Beren Gieren, verfijnd en voluit.