Eind jaren '90, 2000 leerde ik Jean-Pierre Froidebises' werk vooral kennen door de bluesfactor van 'Freezin' to the Bone' en 'Eroticomobile' dat later volgde. Daaruit bleek al 's mans eclectisme, de voorkeur voor diverse muziekstijlen, blues, jazz en ballades, chanson. Het was absoluut weer es wat anders maar ik was er wél een hele tijd weg van ! Ik miste nadien 'Soft Music for Broken hearts' uit 2008 en daar kwamen nog andere albums achter ook maar ja, d'er komt zoveel op je af en zo gaat dat dan , je raakt de man kwijt in de tijd... Enthousiast was ik dan ook toen in de Homerecords cataloog toevallig mijn oog viel op 'Froidebise Orchestra' dat begin Maart dit jaar het licht zag. Het was vooral ook de orkestrale omlijsting die mijn aandacht trok, met kleppers als Rhonny Ventat, Robert Jeanne en Manu Hermia op saxen, René Stock op bass en Michel Seba op percussie. Zet daarbij wat violen en voeg daar de absolute eigenzinnigheid van Jean-Pierre bij, samen met z'n virtuose gitaarspel en warme stem, kopen werd dat dus, die plaat ! Intussen is dat enthousiasme hier erg bekoeld en, me louter baserend op het mij bekende werk uit die 2 CD's die 'k hier nog van hem liggen heb en wat ik nu hoor zeg ik het maar best meteen : Voor mij is dit een overbodige plaat met om te beginnen platte funkpop op track 1 en 2, vrij onbetekenend spul op spoor 7en 8, aanhoudende troosteloosheid op 10,  ' Le Tombeau de Jean-Pierre Froidebise (dus waarschijnlijk zo bedoeld ook...)', het krankzinnige van 'Les Parasites de l'esprit' tot de oervervelende kutfinale op nummer 12. Toch vermelden dat er ook enkele nummers beter in het gehoor liggen. 'Mon repondeur', met die jazzy gitaarlicks en de erg mooie harmonica van Thierry Crommen, die lust ik wel. 'Le coeur des belles dames' , da's een grootse waarbij ik de violen écht wel kan hebben, energiek en waarschijnlijk het beste nummer van deze plaat. JP is trouwens steeds groots op de gitaar! En ook wat daarop volgt 'Window Woman' is een warme 'schurk me tegen je aan' slow song, met weer te vermelden die prachtige mondharmonica van Thierry Crommen, staat dus ook bij de weinige plussen van de plaat. 'Un type comme moi' herinnert me daarna aan vroeger werk van Froidebise maar schrap hier liefst de violen bij. 'Freedom Jazz Dance' ? al vele keren betere versies gehoord van deze sterke song van Eddie Harris...met die stem van J.P.  d'er bij is dit de 'Barry White' version, sorry hoor...Ja , dat is het dus, grotendeels een teleurstellend album van wat ik nog wel steeds een groot artiest vind. Als je's mans bio d'er bij pakt val je bijna omver maar dit album is beter geen referentie, toe te dekken met het deken van de tijd, het talent van alle meewerkende artiesten én hemzelf ten spijt...