Marc Van den Hoof had het dit jaar op Middelheim na het eerste concert met Jason Moran over continuïteit en discontinuïteit in de muziek. Hij noemde Monk een meester van het discontinue en plaatste daartegenover John Coltrane als voorbeeld van muziek in een continuüm. Onder meer in dat opzicht toont Van Herzeele zich hier met Gratitude Trio een volgeling van Coltrane. In elk nummer domineert een voorwaartse flow. Die flow is daarom geen waterval van ideeën die elkaar in snel tempo opvolgen, al is dat niet uitgesloten. In het heel dansbare nummer 'Nicolette' gebeurt dat in een funky groove die wordt herhaald en op weinig meer dan een vierkante meter voortdanst. 'Boubou' ontwikkelt eerst traag en bedachtzaam een logische, quasi rechtlijnige vooruitgang en daar culmineert een soort van blues in een intensiteit die wel in een snelle opeenvolging van vurige noten uitbarst. Dan kan je denken aan de sheet of music van Coltrane en aan de intensiteit die zijn muziek zo typeert.
En dan hebben we het nog niet over zin voor religiositeit gehad, of over liefde. Aan 'A Love Supreme' droegen Joe Lovano en Chris Potter hun concert op Jazz Middelheim op. Op de hoes van deze cd ligt tussen herfstbladeren een hoogzwangere vrouw, met de handen rond haar buik. Het laatste deel van 'A Love Supreme' heet 'Psalm'. Het eerste nummer op deze cd heet ook 'Psalm' - let wel, een compositie van Van Herzeele. Dat nummer staat ook op 'DaMo' van Jeroen Van Herzeele Quartet met Fabian Fiorini aan de piano. Die ging loos met dat gebed, terwijl de saxofonist het hier helemaal zelf leest.
De invloed van een groot voorbeeld beletten niet dat Gratitude Trio zich laat genieten zonder aldoor aan Coltrane te denken. De bezetting in trio helpt daar veel aan. Er is geen pianist of een tweede blazer, het is puur Van Heerzeele met een ritmesectie die bijna maakt dat het lijkt of je naar een rockoptreden luistert. Daar zit de elektrische bas van Alfred Vilaleyck voor iets tussen. Daar helpen ook de blues- en funkinvloeden en een aanpak die soms erg rechttoe rechtaan is. Maar het blijft toch echt wel jazz en je krijgt flink wat variatie. 'Cri' is een langzame elegie, 'Gifle 2' een uitbarsting van freejazz en haastig uitfreaken. Het zijn twee stukken die er wat uitspringen, tussen de langere nummers waarin Van Herzeele zijn zin doet en zijn ding. Hier en daar doet het denken aan een Jon Irabagon, bijvoorbeeld op diens 'Foxy', een man met zijn sax die zich met behulp van een drummer en een bassist lekker laat gaan.

Gemist of niet op Jazz Middelheim, dit najaar nog her en der te beleven, check de agenda op hun website!