Laughing Bastards namen met een bezetting van sax, gitaar en contrabas al even een voorbeeld aan The Jimmy Giuffre 3 uit de fifties. Een trio zonder drummer was in de jaren '40 en '50 niet zo ongewoon, maar eerder iets voor pianisten, vibrafonisten en gitaristen (bijv Nat King Cole, Red Norvo, Tal Farlow). The Jimmy Giuffre 3 vielen meer op door rustige muziek die zachtjes grensverleggend was, met blues-based folk jazz die in 1957 atypisch was. Met 'The Train and the River' scoorden ze een kleine hit.
Laughing Bastards+ nu wijken door de toevoeging van Lander Gyselinck radicaal af van hun voorbeeld, de bezetting zonder drummer. Toch halen de Bastards een flink deel van de inspiratie nog steeds bij The Jimmy Giuffre 3, meest expliciet in het coveren van 4 nummers. Het eerste daarvan op deze cd is 'Time Enough' - meteen ook het openingsnummer - en dat roffelt de drummer op gang. Zo maakt de groep meteen een statement, zonder afbreuk te doen aan de fijne aard van de muziek. Lander Gyselinck vult ritmisch en melodisch heel creatief de delicate muziek aan, die voorts vrij getrouw wordt gebracht. Dat geldt ook voor die andere 3 covers, waaronder 'The Train and the River'. Voor de liefhebber van het oude materiaal klinkt het allemaal heel herkenbaar en het blijft delicieus; je moet al een purist zijn om het slagwerk weg te wensen.
De Giuffre-composities worden afgewisseld met eigen materiaal, vooreerst 3 stukken van gitarist Degeyter. Die hebben ook een folksmaakje, zij het eerder met een latin touch. Het zijn drie meer dan aardige composities die hier allesbehalve misstaan, al doen ze minder verslavend aan dan het Giuffre-materiaal. De vierde eigen compositie, het titelnummer, is er een van de groep. Hier waadt de muziek traag in een filmische sfeer, die met bescheiden, maar efficiënte middelen ontregeld raakt. Het pallet aan klankkleuren dat de muzikanten al met veel finesse voorschotelden wordt zo nog verder uitgebreid.
Met 'Little Niles' van Randy Weston wordt nog een beroemde compositie naar voor geschoven. In deze instrumentatie past het perfect op dit album. Elk van de muzikanten speelt hier met een zwier en precisie alsof het voor allevier een van hun lievelingsnummers aller tijden is. Waarop nog een aparte overgang volgt, met een instrumentale versie van 'Exit Music (for a film)' van Radiohead. De klaagzang van het origineel krijgt hier een warme, melancholische invulling. Het is een mooi nummer om een autorit mee af te sluiten en dan nog even van de stilte te genieten. Dan krijg je er plots nog een hidden track achteraan, een komische versie van 'Old Masterplans'.
Het zijn muzikanten met fijne smaak en humor, deze bastaards.