Linus als Machtelinckx en Jillings met zijn twee was een welgekomen ontdekking. Hun muziek kwam enigszins over als sigarettenrook die zich duidelijk aftekent, maar heel snel oplost. Hun eersteling was een heel fijne cd, met nummers die in al hun soberheid ook live de aandacht wisten vast te houden. Na hun set in De Singer, voor Kaja Draksler aan de hare begon, kon ik mij zelf niet inbeelden dat na de pauze een tweede set van Linus even goed zou aanslaan. Je had toen tijdens hun set een speld kunnen horen vallen en toch, de magie scheen zo broos, zo vluchtig. Deze uitgepuurde muziek, bijna zo licht en dun als nevel, drijft op een mysterieuze, uiterst rustige kracht.

Linus met de versterking van een tweede gitarist en een drummer brouwt verder op het recept van Linus met twee. Linus met zijn vieren staat voor verder borduren met meer klankkleuren terwijl de kern dezelfde is gebleven. Niet enkel de toevoeging van een tweede gitaar en van drums zorgen voor een breder pallet. Machtelinckx en Jillings halen zelf ook extra instrumenten boven.

Omdat de kleurenrijkdom groter is en de samenhang heel sterk komt het viertal al van bij het begin van de plaat heel overtuigend over. Aan een heel rustig tempo gebeurt hier toch heel wat. De korte intro 'Vaag' speelt met elektronica die als een vreemde ruis de oren doet spitsen en meteen zorgt voor een aparte gewaarwording. Plots is die elektronica daar, plots is ze ook weer weg. Een tweede element dat gauw opvalt is de aanwezigheid van banjo's. Met 'Down' is het al prijs. Leek het even of 'Vaag' opgenomen was op een verre planeet, de banjo lijkt je mee te voeren naar een denkbeeldige uithoek in de Far West, één waar creatief wordt omgesprongen met repetitief getokkel. In het rustige 'Down' duikt heel even een versnelling op, die ahw voor snel uitdijende cirkels zorgt, maar niet voor lang.

De meeste nummers op deze plaat zijn vrij repetitief, maar kennen gestage, vastbesloten ontwikkelingen. Ondanks duidelijke verschillen in de instrumentatie komt Linus hier in de buurt van de albums 'Faerge' en 'Flock' van het project van gitarist Machtelinckx met Joachim Badenhorst, Hilmar Jensson en Nathan Wouters. Er straalt een filmische sfeer van af, alsof de muzikanten in landschappen zitten en staan, in de vrije natuur. Alsof ze zonder woorden poëzie debiteren in taferelen waarin langzaam enkele elementen bewegen. Onmiskenbaar zit er een heel Westers aspect aan. Met de banjo's van Machtelinckx en Leroux kan je niet nalaten te denken aan die goede oude USA. Door de rustige ontwikkeling van ideeën lijkt de muziek dan weer geïnspireerd door Oosterse filosofie. De kalmte en de overtuiging die hier weerklinken en vooral op langzame ritmes drijven, stralen een bijzonder gevoel voor evenwicht uit. Tegelijk is dit muziek waarbij het fijn ontspannen is én luistermuziek die fascineert. Na enkele luisterbeurten kunnen sommige stukken dan ook al heel vertrouwd aandoen en een warm gevoel van herkenning opwekken, zoals 'Woodstock' dat makkelijk te vinden is op youtube.
Echt een album dat de aanschaf waard is, zo kan je ook horen hoe geweldig Christophe Albertijn de opname heeft verzorgd.