Lang geleden gezien, lang niet meer gehoord maar wegens ervaring uit het verleden absoluut overtuigd door 's mans talent schuif ik 'Left Tokyo Right' in de player waarna piano en/of vibrafoon gelijkmatig opgaan of zijpaden volgen in 'Nambu-Tekki' maar waar eigenlijk voornamelijk het thema gevolgd wordt. Meteen blijkt daarbij ook mijn (over) gevoeligheid van mijn kapotte gehoor voor de vibrafoonklanken dat mij al gauw op de proef stelt. Toch ook niet meteen een te onthouden nummer...Door toevoeging van de Franse welbekende fluitist 'Magic' Malik Mezzadri, welbekend in jazzmiddens, o.a. bij ons als sideman bij Aka moon e.v.a. wordt 'Sakura San' dan absoluut beter. Improvisatie en het betere drum en baswerk verfijnen het klankbeeld, geven stuwing ook en wanneer Verneri Pohjola aan de trompet komt wordt je aandachtig in dit wat voortbouwende tempo op de vorige track. Toch blijkt al meteen weer de wat simplistische lijn die ook verder doorgetrokken wordt in 'Ichigaya' alwaar Sylvain Rifflet aan sax in korte bochten tussendoor gaat. Het blijft echter ook hier bij een regenbuitje aan muzikale klanken dat uiteindelijk uitmondt in gedruppel...Helaas totnogtoe niks écht boeiends gehoord moet ik zeggen... 'Lilia' van de Braziliaanse Milton Nascimento (de beste versie is die met Wayne Shorter uit 1990 !) is aangepast verstillend en de Braziliaanse feel is hier bijna helemaal uit, al kan je't niet helemaal wegdenken ook. Eén van de beste tracks op deze CD als je't mij vraagt want de vibrafoon is heel genietelijk en ook : hupsekee ! punten er hier weer bij voor de volgende mooie bijdrage van Magic Malik op fluit. 'Left Tokyo Right' , de titelsong die verwijst naar de twee contrasterende regio's in Tokyo is een modernere popdeun die weliswaar een punt maakt al ga ik ook hier niet te bewierrokend hoog van de toren blazen. Fade out en al vergeten, sorry...Dramatiek is er aan het begin van 'Decoy' , gekleurd door de donkere pianoklanken van Franz Van Chossy, tijdwegtikkende percussie ook en een vibrafoon die de eindeloosheid onderstreept, de piano vervolgens op zijn beurt een stadse drukte? Tijdloosheid of ben ik weggelokt, afgeleid, decoyed ? Het overbekende 'Mery Christmas, Mr. Lawrence', geschreven door hoofdrolspeler Ryuichi Sakamoto uit de gelijknamige film uit 1983 met o.a. David Bowie krijgt hier een lauwe, korte versie van de band, weliswaar wel dramatisch opgebouwd maar helaas niet voorzien van de nodige tijdsstructuur om dit degelijk uit en af te bouwen ook. Meer tijd gaat er zitten in ' Wabi-Sabi' dat zich wat elektronisch ontwikkelt ook maar weer ziijn het de lijnen van fluitist Magic Malik die de boel een beetje uit de verveling moet redden. Gelukkig wordt er dan afgesloten met het vrolijkere en levendige ''Matcha Desire', een geslaagde finale ,een frisse, knapperige vrucht op een geheel van té platte vruchtenmélange. Helaas moet ik dus besluiten en da's natuurlijk alweer zeer persoonlijk : te weinig boeiend, zelfs vermoeiend...