2012 was het toen 'Ridin' with Mr. Blues' hier kwam binnensteken vanuit Canada. Een trio van jazz/bluesfanaten die eigenlijk wat te 'relaxt' leken op het eerste zicht of gehoor maar evengoed wisten te bekoren door een degelijke productie met hier en daar wat opvallend betere songs. Nu zijn we intussen 2015 en eigenlijk werd deze 'Flyboy' eind 2014 gereleased, kwam hier in het voorjaar aan maar het kwam er maar niet van en de tour, ergens in Juni deze zomer, ja, die misten we ook al...Omdat belofte schuld maakt belandde 'Flyboy' al enkele keren in de player, nu ook weer om er dan eindelijk wat lettertjes aan toe voegen. En meteen staan we erg vettig aan  de start met een R.H. Burnside song, gekend van o.a. Robert Johnson : 'Walking Blues', parmantig doorstappend tegen een rock riff en de snerende bluesharp van Gary Preston die er, naar ik meen, soms wat 'over' gaat ook. Zo'n krachtige song hoeft trouwens ook geen 5'48'' aan te houden maar 't is alleszins sterk begonnen. 'Steady' houdt het tempo daarna wat aan maar gaat ontspannender in een stijl die hun typeert. De bluesharp krijgt hier weerwoord van de gitaar van David Schade, de sterrenkundige die wellicht z'n inspiratie in de hemel vindt en deze song wordt keurig afgerond op 3,5 minuut. Een jive volgt dan met een ietwat New Orleans feel en deze 'The Quarter' zorgt wellicht voor vermaak op de dansvloer. Sympa maar 'Let me Explain' van de pionier van de bluesharp Sonny Boy Williamson is dan wel uit beter hout gesneden en Gary's uitvoering zit daarbij erg goed. Deze behoort ongetwijfeld bij de toppers uit deze plaat. Lijkt het nu geen tijd om wat slower te gaan dan? Ja dus met een buitenbeentje, de lonesome story blues 'Guilty' van Randy Newman. Het is natuurlijk wat anders dan de versie van Randy, alleen aan z'n piano maar 't is instrumentaal wel aardig ingevuld hier met die walking bass van Anita Bonkowski en de mooie gitaarsolo van David. We zitten dan al in de helft als er een nummer met veel potentie aankomt. Het eigen 'Secrets' van Gary Preston heeft inderdaad 'iets' maar deze bewerking, daar ben ik niet zo gans  kontent mee. Ik zou hier bijvoorbeeld orgelpartijen bij plaatsen maar op zich is dit wel een sterk nummer ! Dat orgel komt er dan wat later wel aan in een instrumentaaltje van de hand van Anita Bonkowski. Slechts een aardig riedeltje is het, een tussendoortje, deze 'Gizbone', dat aan meerwaarde wint als Gary de smoelschuiver roert maar alle soli , ook die van Anita zelf of David op de gitaar zitten eigenlijk goed. Gewoon eens temeer een lekkere deun is dit. In 'Lacy's Place' gaan we daarna wat te braaf aan het rocken. Het tempo ligt hoog genoeg, daar niet van, en de vocals krijgen ook al een uitschuiver mee maar ik mis vooral 'drive'. Open gordijn dan voor David Schade aan de start van 2 van z'n eigen nummers. ' Passaick Walk' schuift om te beginnen met een zekere spanning voort maar sukkelt , net als opvolger 'The Real World' met een zekere vermoeidheid waarbij je het gevoel krijgt dat het nét iets te traag wordt gebracht. Er wordt daarna en al kort tegen het einde aan nogmaals getracht een vuurtje te stoken met 'You'll never Get the Blues' maar dat sleept zich toch ook enigszins voort en daar kan de mooie gitaarsolo ook niks aan verhelpen. 'Flyboy' daarna, de titelsong, mag dit album ietwat feestelijk en in een jive afsluiten. Deze song én daarmee het ganse album is trouwens opgedragen aan persoonlijke vriend en Spitfire piloot uit W.O II, Trevor Dossett die na meer dan 60 jaar in Canada, aldaar kwam te overlijden op 20/2/ 2013.. Ziedaar een album van een trio dat eens temeer bewijst het klappen van de zweep te kennen en ook al baadt dit soms in een wat te behaaglijke sfeertje dan is nog best mogelijk dat jij het daarom zo goed vindt...