Antoine Pierre: drums
David Thomaere: piano
Felix Zurstrassen: contrabas

guests :

Steven Delannoye: tenor saxofoon
Jean-Paul Estiévenart: trompet

Ingehouden maar opbouwend, beheerst en met gevoel voor een sterke melodie waarbij je meteen al voelt met een talentrijk jonge pianist te maken te hebben start 'Crossing Lines', het debuut van David Thomaere, met 'Aftermath vs. Freedom' en dat grijpt je al meteen, van een sterke start gesproken ! Daarna vallen quality guests Steven Delannoye (sax) en Jean-Paul Estiévenart (trompet) in en zij kleuren de lekkere koffie hier smakelijk bij en het tempo zwelt daarbij aan, de blazers dialogeren en vallen weer mooi in het thema samen van deze 'Dancing with Miro' waarbij David meeslepend op Fender Rhodes blijft. Antoine Pierre is de stuwende kracht daarbij. Brad Mehldau wordt in 'Braddict' wat klassiek eer aangedaan en David houdt het hier ook bij de trio formule, een eenheid die Brad ook steeds heeft verkozen. Felix Zurstrassen op bas spreekt hier een aardig mondje mee. Met 'Lions Mouth' gaan we dan terug relaxer, overdenkingsmomenten zijn dit, terwijl het klokje rustig verder tikt in de ritmiek van een steeds grootse Antoine Pierre aan de drums. Lyriek ook, van het muziekblad naar de toetsen gebracht en dat het hierbij een 'cover' betreft van de succesvolle popgroep Balthazar, daar ga je bij het luisteren totaal aan voorbij. Met 'Barcelona' stappen we daarna terug een vlotte melodie in en de bas van Felix, hier elektrisch aangedreven, wordt daarbij zangeriger. Het mag trouwens gezegd worden : de composities van David mogen er zijn, dat verklaart je automatische meebewegen op het lekkere ritme ook, mooi hoor ! Streepjes , getrokken op de keys zijn dikwijls een meerwaarde hierbij, niet noodzakelijk maar eerder een prettig randgegeven. 'Default', een tweede cover, is dan weer wat anders, da's inderdaad crossing lines hier tussen de poprock van Atoms for Peace en de jazzy benadering van het trio. Een cover inderdaad maar dan ééntje van een soort zoals je die zelden hoort, wat electronica in de rand maar de essentie blijft duidelijk de piano. Variatie troef op deze schijf blijkt. Zo ook met deze 'Infinity' die de blazers terug brengt met een drive die dit kleine gezelschap groots maakt. Cruisin' smooth jazz is dit en als deze je niet aangrijpt, ja, dan weet ik het ook niet meer... en alsof dat dan nog moet gebeuren demonstreert 'Alive' nogmaals en eens temeer het talent van de jonge pianist in een erg genietelijk solostuk. Sterk ! Had ik trouwens al vermeld dat Felix Zurstrassen zo lekker kan bassen? Hier dus, in 'Rebirth' krijg je daar een heerlijk voorbeeld van. Een mooi nummer is dit, niet uitgesproken opvallend, misschien is het ook net daarom ? Afsluiter 'Night Wish' laat zich daarbij mooi aansluiten , karaktervol, met zachte momenten maar met een tempo ook dat je meedogenloos naar het einde drijft en dát is verrekte spijtig, helaas , de liedjes zijn op !...Zal ik het dan nu maar meteen zeggen? Ik ben fan !

Winus