Emile Parisien / soprano & tenor saxophone
Joachim Kühn / piano
Manu Codjia / guitar
Simon Tailleu / double bass
Mario Costa / drums

Saxofonist Emile Parisien staat in Franse jazzmiddens al een aantal jaren hoog aangeschreven. Prix Django Reinhardt en Victoires du Jazz verkozen hem tot artiest van het jaar in respectievelijk 2012 en 2014. In 2015 ontving hij in Duitsland een ECHO jazz voor zijn duo met accordeonist Vincent Peirani. Die zomer stelde hij nog een nieuw kwintet samen voor een carte blanche set op het jazzfestival van Marciac. Meest opvallende naam daarbij was die van pianist Joachim Kühn. De cd “Sfumato” vloeit voort uit de samenwerking die daar vorm kreeg. Zoals toen op het podium kregen Michel Portal en Vincent Pairani een gastrol op de cd. “Sfumato” is een schijfje waarop heel wat afwisseling te horen is. De variatie wordt zowel waargemaakt in de klankkleuren van de instrumentatie, waarbij de gastmuzikanten een grote rol spelen, als in de composities. Die komen vnl. van Parisien en Kühn, de centrale as in dit kwintet. Bassist Simon Tailleu en drummer Mario Costa hebben als een goed geoliede ritmetandem vooral een ondersteunende rol, gitarist Manu Codjia voegt her en der, soms onopvallend, schakeringen toe of treedt helemaal op de voorgrond. De productie is met de nodige microfoons versterkt en getuned. Opener “Préambule” wordt ingezet met grote en gemeende gevoeligheid – van het soort waarbij jazzmuzikanten heel geconcentreerd en expressief het gelaat in vreemde uitdrukkingen trekken – waar liefde, tederheid en passie uit spreken. Ruim vijf minuten lijkt het of een lange suite zich aandient. “Poulp” zet die verwachtingen op de helling, na een inleidend stukje dat de experimentele kant uitgaat, waarna je plots wordt herinnerd aan de bebop, de beweging die heel vermetel aan de zwier ging met alles wat er aan vooraf was gegaan en in haar vernieuwingsdrang halsbrekende toeren uithaalde. Tempo en kleurenpallet veranderen grondig met de drie delen van “Le clown tueur de la fête foraine”. Daarbij diept Michel Portal o.a. de donkere lijnen uit op basklarinet en accordeonist Vincent Peirani drukt een Franse stempel, die in de inkt van folklore is gedrenkt, maar zowel typische tekeningen maakt als buiten de lijntjes kleurt. Hier kan je spreken van een kleine suite, die traag op gang komt. Franse roots worden verweven met thrillerelementen en in en rond stevig gitaarspel worden invloeden verwerkt van blues en psychedelische rock. De afwisseling uit zich in de bezetting net zo goed in de uitbreiding tot een septet als in een gevoelige inkrimping tot duet, met het korte en knappe “Duet for Daniel Humair”. Hier horen we Parisien en Kühn als een kronkelende twee-eenheid in een stukje dat is opgedragen aan de Franse drummer met wie zij beiden een band hebben. Het is een kantelmoment, omdat dan twee composities volgen van Kühn. De eerste, het uptempo “Arôme de l’air”, dat door bas, drums en cymbalen wordt voortgestuwd, met piano- en saxklanken heerlijk wordt uitgewerkt en dan een showcase wordt voor gitarist Codjia en saxofonist Parisien, is een hoogtepunt op deze cd. De contrastwerking daarna met “Brainmachine” is tweeledig. Enerzijds omdat de sfeer omslaat van monter en oppeppend naar onheilspellend, anderzijds omdat deze compositie minder om het lijf heeft. Dan gooit “Umckaloabo” van Parisien het wel weer over een vrolijker boeg. Naar het eind van de cd zoekt het kwintet in twee delen “Balladibiza” de sfeer van ballades op. In het eerste neemt de gitarist een groot deel van de blues voor zijn rekening, terwijl ook de rest van de band zich helemaal inleeft en Parisien de sopraansax verbazend bluesy laat klinken. “Balladibiza II” is dan weer een uitgesproken stuk jazz, een eigenzinnige ballade, die bijna haperend schijnt te spelen met tijd, zich boeiend ontwikkelt en fijn afsluit.

Danny De Bock