Michel Debrulle, drums en percussie; Laurent Dehors, klarinetten, saxen, mondharp, harmonica, klokkenspel, orgel; Michel Massot, tuba’s, trombone

Van 2011 is het al geleden dat Trio Grande samen met de Britse pianist Matthew Bourne op het grote podium van Jazz Middelheim stond. Dat jaar hadden ze samen de cd ‘Hold The Line!” uitgebracht. Die samenwerking was toen al van 2007 aan de gang, gegroeid als een van die succesvolle projecten die het Gaume Jazz festival al heeft voortgebracht. Nu keert Trio Grande terug naar de basisformule en zoals altijd blinkt de muziek uit in eigenzinnig, vrolijk speelplezier.
Zonder de inbreng van en de interactie met pianist Matthew Bourne krijgen we natuurlijk weer een heel ander geheel, maar omdat ze zelf al instaan voor een vrij uitgebreid arsenaal van instrumenten en hun zin voor afwisseling groot is, valt er voor de luisteraar weer veel te beleven. Deze cd opent met een beweeglijke wals, vervolgt met ‘rag’ in jazz oude stijl en alras heb je een idee hoe het trio weer eens allerlei invloeden door een fantasierijk molentje heeft gedraaid. In de wals gaat Dehors al flink loos en bij ‘rag’ waan je je in Alice in Wonderlandsferen. Meteen krijg je een speelsheid voorgeschoteld die vrolijk naast de paadjes danst. Dit schijfje staat bol van dergelijk vrolijk, eigensoortige jazz die zelf regeltjes opstelt en die ook vrolijk overboord gooit. Hier hoor je uitingen van creativiteit die wat gemeen hebben met films als ‘Le Fabuleux Destin d’Amélie Paulin’ of ‘Les Triplettes de Belleville’. Aan fantasie, absurditeit en humor totaal geen gebrek! Het is niet iedereen gegeven om instrumenten en speelstijlen bij elkaar te brengen die daar echt niet voor bedoeld schenen en dat dan toch te doen werken. Wie komt er ook bij om een ritme lachend te laten verwijzen naar Afrika en er een mondharp bij te halen waardoor je denkt aan spaghettifilms in Amerika. De titel ‘les tambours de Binche’ doet dan vermoeden dat het idee ontstond op een carnavalsfeest. De associatie met carnaval is allesbehalve vergezocht bij deze geestige muziek. Meermaals zou je er met ietwat groteske, wijdse bewegingen heel vrijelijk en met een brede lach op kunnen dansen – dronken van geluk, ivre de bonheur, ivre de bonne heure… Maar het is net zo plezierig te luisteren en je verbeelding te laten prikkelen, bijvoorbeeld bij het enige liedje op de cd, ‘quand on se promène’. Liedje is misschien niet de juiste omschrijving voor dit leuke hoogtepunt, maar er wordt in ieder geval op gezongen. Dit zou een stukje voor een tekenfilm kunnen zijn, een met het ene dolkomische moment na het andere.
Dat zowat alles op deze cd aanstekelijk werkt, is ongetwijfeld mede te danken aan vakmanschap, waardoor je ook zou kunnen denken aan alle arbeid en toewijding die ook een Charlie Chaplin of een Danny Kaye aan de dag hebben gelegd. Met ‘les trois mousquetaires’ doet Trio Grande verhopen dat ze gauw weer live mensen mogen samenbrengen, doen lachen en bewegen.

Danny De Bock