Bruno De Groote - electrtic guitar
Ben Faes - double bass

guest Dave Douglas - trumpet

'En Route' , het debuutalbum van het duo uit 2014 toonde al aan dat het duo heel eigenzinnig uit de verf kon komen met mooie vertellende, vooral bluesmuziekjes die soms de romantiek deden aanzwellen. Soms voerde weemoed de boventoon, dan werd het vantijds weer 'wilder' met een uitbrekende gitaar, waar een soort nonchalance door sprak en niet zelden was Ben aan de bas dan de verzoenende factor, met zijn zoet gestreken bas. Ook niet zelden was daar die licht klassieke toets.en dat alles met een zeer eigen en zelfs wat experimenteel karakter. Absoluut luistermuziek was het , het ontdekken waard ! Een bescheiden succes was het resultaat toen en nu, 3 jaar later, staat het duo d'er met een trotse opvolger, eenzelfde formule maar met nog meer lef én met toegevoegde waarde Dave Douglas, internationaal gewaardeerd trompettist, op enkele tracks als guest daar bovenop ! Luisteren, zeggen wij dan...
 Vakmanschap blijkt meteen uit de eerste tracks en Bruno De Groote ademt volwassenheid uit ook. Dat kan haast niet anders, die kan natuurlijk al terugzien op diverse samenwerkingen met o.a. Axelle Red, Raymond van 't Groenewoud en Roland Van Campenhout..was ook eerder gitarist bij Mambo Chillum en El Fish en ooit zagen we hem nog bezig als Bruno de Bruxelles...man, man, rijk verleden ... Ben Faes anderzijds werkte ook met o.a. Raymond en Ronald samen en zelf kennen we hem nog van bij het Jokke Schreurs Trio en daar leverde die ook al méér dan behoorlijk werk. Die zou d'er ook wel komen, merkten we toen al op...
De twee starttracks hier worden dan wel ietwat klassiek aangedraaid maar algauw is daar dan dat voornoemde lef met méér dan slechts rockende licks op de gitaar van Bruno. Voeg daarbij bvb ook nog es de intrigerende beat van 'Bastien'. Op een bijblad van de CD staat in 't kort de essentie van elk nummer beschreven, dan kan je volgen vanwaar de mosterd gehaald wordt of hoe je't kan bekijken/beluisteren. Van 'Fermeture' verwijst dat naar de Masada recordings van John Zorn/Marc Ribot en Dave Douglas en op dit nummer klinkt Dave als gast daarbij erg cool op die muted trumpet van 'm. Gevaarlijk mooie 'falafel jazz 'is dit waarna de dreiging blijft, zelfs even toeneemt in 'La valse du coeur brisé' om dan te bezwijken in een jazzy walsjasje met speelse improvisatie zodat dit nog vrij conventioneel uitdraait. In 'Manifesto' dartelt dan weer wat klassieks over iets wat Dave Douglas op het lijf geschreven staat: de klezmer muziek. Goed doorstappend gebeurt dit maar met zowel buiten het gewone romantiek tegenover weer die eigenzinnige gitaar van Bruno, mooi ! Volgt wat Oosters, energetisch en zwaar aangestreken, een overgave aan de zonde en de daaropvolgende kater in 'La Bataille', drama en pijn dus maar wel verwonderlijk mooi, nog maar es...Van de weersomslag volgt dan het berouw in 'De eenzame treurwilg' en de goedmenende argumenten van de gitaar wegen hier niet op tegenover het immense verdriet van de bas... De eindeloosheid daarna in weer een Faes nummer, de meeste nummers hier zijn van hem maar de ruimtelijkheid komt vooral van de echoënde gitaarklanken en toegevoegde electronics. Een laatste keer hebben we daarna Dave Douglas in het spoor met een blues die mooi uitsterft. De verhalen zijn echter nog niet uitverteld want 'Cascamorras Blues' struint wat later levendig en in Spaanse furie voorbij tot de melancholie lijkt toe te slaan maar wat blijkt : de passie overwint ! En we hebben nóg wat andere emoties te gaan ! Het bleitmoment krijgen we met de gezongen ! tearjerker 'Help (I need it)' en de krop komt mij daarbij waarlijk bijna in de keel... 'Ballade Mignonne' is daarna het sentimentele afscheid van deze 'Symphony for 2 Little Boys' die zich écht geen kleine jongens meer mogen noemen. Dit is een uitmuntende CD met zulks een eigenheid en muzikaal vakmanschap dat het je niet onbewogen kan laten. Zwaar aanbevolen luisterplezier dus !
 

Winus